Het was een broeierige zomernacht. Het eiland zinderde van bezieling en overmoed. Alle elementen vochten vol hartstocht om aanwezigheid. “ Laten we doen om het hardst” zei hij en keek me uitdagend aan. “ Dan doen we wie hier het eerste terug is. En als ik dan win, trouw Lees meer…
Hij heet Anton. De naam past bij hem. Het heeft iets ouderwets en iets eenzaams. Anton is anders. Hij doet niet zo goed mee. Vaak zie ik hem worstelen om grip te krijgen op de wereld om hem heen. Maar meestal laat hij het begaan en vertrouwt hij op zijn eigen wereld, waarin elke dag hetzelfde is. Anton houdt niet van verrassingen.
“Het doet maar even pijn” zei de lieftallige tandartsassistente terwijl de wat minder fris ogende tandendokter me smalend aankeek. Hij hield de spuit nog even voor mijn gezicht zodat ik nog eens goed kon zien hoe groot het was. Hij was duidelijk niet gevoelig voor mijn non-verbale signalen van wanhoop en angst. Terwijl zijn zwaar behaarde armen in de weer gingen wipten zijn zwarte weerbarstige wenkbrauwen op en neer. In gebrekkig Nederlands zei hij:”Ik starten nu”.
