Badstoffen billen

Mijn vader was altijd bezig met vakantie. Het hele jaar door. Vanaf het moment dat we na drie weken zon thuiskwamen vertelde hij aan iedereen die het maar wilde horen hoe fantastisch het in Frankrijk was geweest. Hoe hij door de Fransen was opgenomen in hun vriendenkring en zelfs mee mocht doen met Jeu de Boules. Nou, dat gebeurde niet vaak hoor, dat Nederlanders daar voor werden uitgenodigd! Maar hij mocht dat wel. En dan gaf hij in het Frans – dan klonk het overtuigender – de gesprekken weer die hij daar had gehad.
In eerste instantie praatten wij vol overgave mee: net terug uit Frankrijk met een kop vol indrukken, ja, dat wilde je wel kwijt aan je vrienden en familie. Maar ach, het leven nam spoedig weer zijn normale loop, de foto’s lagen inmiddels vergeten op de kast, de scholen begonnen weer, ouders gingen weer aan het werk, en dat was dat.

Klein, klein kleutertje…

Voor op het kinderdagverblijf waar ik werk, heb ik recent wat cd’s aangeschaft met kinderliedjes. Weliswaar qua arrangement in een modern jasje gestoken, maar nog steeds die oubollige liedjes die wij vroeger al zongen en waar, wat mij betreft, geen touw aan vast valt te knopen. En de liedjes bleken herkenbaar voor de peuters, want ze zongen het hele repertoire uit volle borst mee. Maar neem nou eens dit liedje:

Blessuretijd

Het belooft vandaag een spannende dag te worden en dat realiseer ik me al op het moment dat ik wakker word. De wekker is nog niet gegaan. Ik zet het alarm af en ga uit bed. Om mijn man niet wakker te maken, doe ik zo zachtjes mogelijk. Ik zet het koffiezetapparaat aan en ga naar het toilet. In de stilte van de ochtend drink ik diep in gedachten mijn koffie en rook een sigaret. Na een half uur hoor ik gestommel en even later verschijnt het hoofd van mijn man om de deur.

Nuchter blijven

Nuchter blijven. Dat stond in de informatiebrief over de operatie. Natuurlijk maakt hij er meteen een geintje van. “Geen bier bij het ontbijt, mam,” lacht hij. We moeten die ochtend vroeg op. Om half 9 moet hij in het ziekenhuis in Leiden zijn. Ernie, een zeer goede vriendin, gaat met ons mee. Voor de morele support, maar ook omdat ik geen auto meer heb. “Ben je zenuwachtig?” vraag ik terwijl ik mijn eigen zenuwen probeer te verbergen.

Riooljournalistiek?

Wat is belangrijker: het nieuws, of hoe de nieuwsbrenger aan het nieuws is gekomen? Deze vraag lijkt momenteel de gemoederen in Nederland knap bezig te houden. Mij ook. Het verhaal van de negenjarige overlevende van het vliegtuigongeluk in Libië heeft de Telegraaf heel wat abonnementhouders gekost. Het ging er niet om, dat het interview dat Jolande van der Graaf met Ruben gehouden had niet goed genoeg was, nee, het ging om de manier waarop de journaliste aan deze informatie gekomen was.