Dit is de tijd van het jaar waar ik het meest van houd. De belofte van een mooie lente en een warme zomer. Nog heel veel maanden voor de boeg waarin het buitenleven centraal staat. Je ziet mensen weer uit hun holen komen. Sommigen heb ik de hele winter niet gezien, en nu zitten ze weer als vanouds op de terrasjes van Amsterdam. Ik kijk met meer belangstelling dan anders naar de weersverwachting en ben zo blij als een kind als er mooi weer wordt voorspeld.
Het was een groot gezelschap dat in het restaurant zat te eten. Een familiediner. Ik hielp een vriendin uit de brand door me die avond als serveerster in haar restaurant over dit gezelschap te ontfermen, terwijl zij in de keuken een driegangen diner stond te bereiden. Zij hielp wel mee met het uitserveren van de gerechten, maar verder bleef zij in de keuken en mocht ik deze groep van hun natje en droogje voorzien. Geen makkelijke klus. Mannen die mij zo’n beetje uitkleedden met hun ogen en dubbelzinnige opmerkingen maakten, terwijl hun echtgenotes een beetje gegeneerd voor zich uit keken.
“Weet je, dat er allemaal beestjes in je haar lopen?” zegt Rita. Ik knik. “Ja, dat zijn onweersbeestjes, denk ik. Bij mij zie je dat goed, omdat ik zulk blond haar heb.” Ik sabbel op mijn pen en trek een frons in mijn voorhoofd. Wat een moeilijke rekenles! “Ik heb geen onweersbeestjes in mijn haar hoor,” zegt Rita, terwijl ze een pluk haar voor d’r gezicht houdt en deze afspeurt op zoek naar beestjes.
Het is zaterdag. Al wekenlang hing het overal aangeplakt in ons kleine dorpje: Rommelmarkt in de Loods van Maris. Vandaag is het zover. Al vroeg sta ik te trappelen om te gaan kijken wat er allemaal te koop is en ongeduldig wacht ik tot mijn moeder ook zover is. Ze is mijn broertje aan het aankleden en als dat klaar is kunnen we gaan.
Mijn broertje is twee jaar en hij is schattig. Hij heeft prachtige blonde krulletjes en het liefste gezichtje van de hele wereld. Ik ben dol op hem. En hij op mij.
