Jaren geleden zat ik in de tram. Een meisje kwam luid pratend met haar mobieltje aan haar oor de tram in en kwam pal voor mij zitten. Ze had duidelijk ruzie. Ik had die dag tentamens en probeerde nog snel wat kennis in mijn hoofd te proppen voordat ik op mijn bestemming was. Dat bleek kansloos. Ook andere passagiers keken naar het luid pratende juffertje met geïrriteerde blikken. Al snel bleek dat het meisje ernstige relatieproblemen had.
Over het algemeen ben ik een zonnig, optimistisch, vrolijk persoon. Ik heb lol in het leven, krijg nog steeds af en toe de slappe lach als een puber hoewel ik al bijna bejaard ben. De tegenslagen in mijn leven draag ik niet als een zware last met me mee, maar heb ik gebruikt om van te leren. Achteraf kan ik relativeren als de beste en zelfs de humor van veel dingen inzien.
De ontwikkeling van baby tot kleuter blijf ik fascinerend vinden. Een hulpeloos, compleet afhankelijk wezentje komt op de wereld en vier jaar later is datzelfde wezentje veranderd in een eigenwijze kleuter die kan lopen, eten en praten. Er is in een mensenleven verder geen periode waarin je je zó sterk ontwikkelt. Mensen worden nieuwsgierig geboren. En dat is maar goed ook. Stel je voor dat een baby zijn eigen handjes wel ontdekt, maar vervolgens denkt: “Boeien,” om vervolgens zijn handjes niet meer te gebruiken. Niet handig.
Pratend, lachend en gierend loopt het groepje meiden over straat. Onverwacht een tussenuur geeft wel reden tot uitgelaten plezier. Ze hebben bij de snoepwinkel lekkers ingeslagen en lopen kauwend op hun roze kauwgomklonten te genieten. Af en toe blijven ze staan, omdat ze bijna niet meer kunnen van het lachen. Pubers zijn het.
Ooit komt er een dag, dat jouw prachtige blauwe ogen niet meer zo onbevangen de wereld inkijken als nu.
Ooit komt er een dag, dat de vragen die je hebt niet langer meer beantwoord kunnen worden door je moeder, maar dat je de antwoorden van je vader wilt.
