Verborgen misdaad

Ooit komt er een dag, dat jouw prachtige blauwe ogen niet meer zo onbevangen de wereld inkijken als nu.

Ooit komt er een dag, dat de vragen die je hebt niet langer meer beantwoord kunnen worden door je moeder, maar dat je de antwoorden van je vader wilt. Ooit komt er een dag, dat je het prachtige liedje zal horen dat jouw vader speciaal voor jou geschreven heeft.

Ooit komt er een dag dat je zult twijfelen aan de verhalen van je moeder.

Lieve Senna, ik hoop dat je niet hoeft te wachten tot je volwassen bent, je zou zo veel van je vader missen en hij van jou. Hij houdt van je en hij mist je. Maar hij liet het niet langer toe dat jij als speelbal gebruikt werd in een strijd van volwassenen, of eigenlijk de strijd van jouw moeder. Een strijd, waar een kind – in dit geval jij – de dupe van werd. Je vader heeft het moeilijkste besluit genomen dat een vader maar kan nemen: hij heeft fysiek afstand van je genomen. Maar in zijn gedachten ben je altijd bij hem.

Misschien zou je de andere kant van het verhaal moeten horen. Hoe jouw vader voor je heeft geknokt. Want die ene kant, die van je moeder, die heb je nou wel genoeg gehoord. Zij heeft je al genoeg vergiftigd met verhalen die niet waar zijn. Je hoeft alleen maar naar het filmpje te kijken om te weten, dat er een geweldige band is tussen jou en je papa. Ik zie op het filmpje een jongetje dat vertrouwen heeft in zijn vader. Een blond jongetje met prachtige blauwe ogen die stralen van levensvreugd. Van dit filmpje krijg ik een brok in de keel. Wat een liefde spreekt hieruit! Ik zie een kind, dat in blind vertrouwen van de trap afspringt in de stellige overtuiging dat papa hem zal opvangen. Ik zie een vader die zich goedmoedig laat schminken door zijn zoon. Al die beelden spreken voor zich.

Weet je, Senna, volwassen mensen doen soms rare dingen. Erge dingen ook. Lees de tekst maar eens in het filmpje voorafgaand aan het prachtige liedje dat jouw papa schreef. ‘Jaarlijks verliezen achtduizend kinderen het contact met een van de ouders als gevolg van een scheiding. Meestal is dat de vader.’ Ik vind dat zo afschuwelijk. Weet je, ik kan je uit ervaring vertellen dat het extra moeilijk is om als stel uit elkaar te gaan als daar kinderen bij betrokken zijn. Als je relatie mislukt, en er zijn geen kinderen in het spel, dan kan je de deur achter je dicht trekken en hoef je je ex nooit meer te zien. Dat gaat niet, als je samen een kind, of meerdere kinderen hebt. Dan zal je als ouders altijd met elkaar te maken blijven houden. Ook ik spreek de vader van mijn kinderen nog regelmatig. En het is niet altijd makkelijk. Maar de huwelijksproblemen die ons tenslotte uit elkaar hebben gedreven, hebben niets met de kinderen te maken. Kinderen hebben het recht om zowel met vader als met moeder een goede band te hebben. Zij kunnen er niets aan doen dat de relatie is ontspoord. En ja, dan moet je je als ouders over bepaalde gevoelens heen zetten. En niet toegeven aan de verleiding om nare dingen over je ex-partner aan je kinderen te vertellen. Dan zadel je ze op met een last die eigenlijk jouw last is. Je hoort je hierin volwassen te gedragen. Maar jammer genoeg gaat dat in de praktijk vaak mis. Ook bij jouw moeder, Senna.

Het is niet mijn taak, om jou te vertellen waar het mis is gegaan tussen je moeder en je vader. Luister maar goed naar het liedje. Je vader is bereid om al jouw onbeantwoorde vragen te beantwoorden. Wel ben ik gaan twijfelen aan het rechtssysteem dat wij in Nederland hebben. Jouw moeder heeft haar frustraties rond het mislukken van de relatie met je vader omgezet in woede. De ene rechtszaak na de andere. Je vader werd door haar neergezet als een man die zijn ex-vriendin zou hebben mishandeld. Maar de rechter geloofde haar verhalen niet. Je vader won de bodemprocedure, kreeg ouderlijk gezag, de omgang werd definitief uitgebreid. Maar je moeder ging in hoger beroep.

En weet je? Jouw vader zag jou zienderogen achteruit gaan. Je kwam zo graag bij hem. Je genoot van het contact met je twee grote stiefbroers en van je kleine zusje. Het zusje dat ineens alle genen bij elkaar bracht: die van jou en papa en die van Janine en je broers. Ook Janine – je stiefmoeder, maar dat klinkt zo negatief – heeft veel verdriet van deze situatie. Zij houdt zo veel van jouw papa en ook van jou. Zij wil het gezin zo graag compleet hebben, al is het dan maar af en toe een weekend. Maar zowel papa als Janine moesten met lede ogen toekijken hoe jij verscheurd werd door beide ouders, en dat kwam helaas door je moeder. Ze gunde jou geen vader, geen broers, geen zusje. En zeker niet een stiefmoeder.

Toen hebben papa en Janine heel lang gepraat. En geloof me, lieve Senna, voor jouw bestwil zijn ze gestopt met de omgang. Dat hebben ze in dat hoger beroep aan de rechter verteld. Als gescheiden ouders moet je nou eenmaal samenwerken, anders betalen de kinderen de rekening. Je moeder schrok erg na deze mededeling van jouw papa en toen leek het even goed te komen: je mama zag in, dat het belangrijk is dat een kind goed contact heeft met zijn vader en ze beloofde zo snel mogelijk contact op te nemen met je vader. Dat is nu een jaar geleden. Papa wacht nog steeds tot zij contact opneemt.

Wat is dit voor een raar land, Senna? Zijn we overgeleverd aan de grillen van gefrustreerde ouders? Waarom kan je in dit land gelijk krijgen van de rechter, maar wordt er nauwelijks gelet op de naleving van een uitspraak? Natuurlijk, boze tongen zouden kunnen beweren dat je vader zelf besloten heeft om de omgang stop te zetten, maar dit heeft hij gedaan uit liefde voor jou. Om het getouwtrek te stoppen. Weet je, lieve Senna, het is onmogelijk om de strijd aan te gaan met onredelijke mensen. Mensen die hun eigenbelang voorop zetten. Wat voor moeder moet je zijn, om je kind het contact met de vader te ontzeggen, als er gewoon sprake is van een goede vader-kind band? Daarom is je vader gestopt met knokken tegen je moeder. Maar hij knokt nog steeds voor jou. Op een andere manier. Hij heeft een prachtig lied voor je geschreven, je moet het filmpje onder de column maar eens een paar keer bekijken. Ik kon er niet met droge ogen naar luisteren en kijken.

Straks komen de feestdagen er weer aan. Aan tafel, bij papa George en mama Janine zal het gezellig zijn. Je broers zullen het hoogste woord voeren, je kleine zusje zal triomfantelijk alle woordjes die zij kent ten gehore brengen.

Toch zal er aan die tafel één lege plek zijn; de plek waar Senna hoort te zitten. Een lege stoel. Maar in de harten van de mensen aan die kersttafel is wél plek voor jou. Heel veel liefde en warmte.

Ooit komt er een dag, dat jouw prachtige blauwe ogen in de ogen van je vader kijken en de blik vol liefde zullen herkennen.

Ooit komt er een dag, dat je vragen beantwoord zijn. Dat je niet aan de liefde van je vader hoeft te twijfelen, dat het een zekerheid in je bestaan is dat hij er altijd zal zijn voor jou.

Ik hoop, dat die dag snel zal komen.