Zo. Eerst eens even mijn moeder bellen. Hoe het met haar gaat? Ach, z’n gangetje. Vanmorgen boodschappen gedaan, dus ze hoeft er lekker niet meer uit vandaag. Zo aanlokkelijk is het niet om met die kou buiten te lopen. O ja, ze heeft alleen zo’n vreselijke pijn in haar nek. Lees meer…
Een tijdje geleden heb ik WhatsApp geïnstalleerd op mijn Samsung mobile. Best handig én gratis. Niet dat ik mijn sms’jes opmaak, van de honderd heb ik er iedere maand nog zo’n negentig over, maar het gaat om het idee. Bovendien vroegen steeds meer mensen aan mij: “Heb jij geen WhatsApp?” Dus eigenlijk heb ik het voor die armoedzaaiers om mij heen gedaan. Om hen de kosten van een sms’je te besparen. Een daad van naastenliefde.
Op weg naar huis strijk ik even neer op een terrasje. Best vermoeiend, werken met deze hitte, ik ben dan ook blij dat het erop zit voor vandaag. Mijn man is nog niet lang niet thuis, hij is naar een congres, vandaar dat ik niet zo veel aanstalten maak om naar huis te gaan. Bovendien is het bloedheet in huis. Waar ik nu zin in heb, is een cola met ijs. Veel ijs.
Zo’n twee jaar geleden zaten mijn lief en ik ergens gezellig te lunchen. De muziek die werd gedraaid, trok onze aandacht. Jaren vijftig stijl, maar dan in een eigentijds jasje gestoken. Ook de stem van de zangeres lag prettig in het gehoor. Aan de serveerster vroeg ik wie de zangeres was. Het bleek Caro Emerald te zijn. Nooit van gehoord. Maar we genoten van de prachtige muziek en ik sloeg de naam van de zangeres op in mijn interne geheugen.
Mijn hart gaat deze dagen uit naar Douanita en Tonya. Ach, wat zullen ze het zwaar hebben. Nee, daar moet je niet te licht over denken. Je thuisfront onvrijwillig moeten verlaten. Maar afwachten waar je geplaatst gaat worden. Opnieuw wennen. Weer settelen. Ik hoop maar dat ze steun hebben aan elkaar.
