Daar moet je mee naar de dokter, hoor!

Zo. Eerst eens even mijn moeder bellen. Hoe het met haar gaat? Ach, z’n gangetje. Vanmorgen boodschappen gedaan, dus ze hoeft er lekker niet meer uit vandaag. Zo aanlokkelijk is het niet om met die kou buiten te lopen. O ja, ze heeft alleen zo’n vreselijke pijn in haar nek. Of ze al bij de dokter is geweest? Welnee, wat kan die man er nou aan doen. Het is slijtage, daar doe je niks aan. En die fysiotherapie dan, daar had ze toch vorig jaar zo’n baat bij gehad? Dat is ook wel zo. Maar ja, dan moet ze weer dat hele pokke-eind naar zo’n man toe door die kou… Kijk, als het nou eerst maar eens mooi weer wilde worden, want het is toch verschrikkelijk, dat het eind maart nog zo koud is? En ja, dan neem je toch automatisch een gespannen houding aan als je buiten loopt, dat gaat vanzelf. Nee, eerst maar eens kijken of het niet vanzelf overgaat. Ja, dat is misschien wel eigenwijs  van haar, maar het is vanzelf gekomen en het gaat ook vast vanzelf weer over!  Verder gaat alles goed hoor, bij jullie ook, leuk dat je belde en de groetjes daar.

Ik lig al in bed. Mijn man bijna, hij zit op de rand van het bed en trekt zijn sokken uit. Hij bestudeert zijn linkervoet en ik buig me naar hem toe om te zien waar hij naar kijkt. Die plek op zijn voet, waar hij vorig jaar een zalfje voor heeft gekregen van de dokter, speelt weer op. En nog groter en vuriger dan de vorige keer. Nee, hij heeft er niet veel last van, het jeukt alleen zo. En schilfert. Die zalf van vorig jaar is op, misschien moet hij toch eens bellen voor een herhaalreceptje. Ik vind dat hij even naar de huisarts moet om het te laten zien. Het ziet er echt veel groter en kwalijker uit dan vorig jaar. Hij knikt en schuift onder het dekbed. Hij zal wel  zien, eerst maar even afwachten. Misschien gaat het vanzelf weer weg, dat zou zo maar eens kunnen. Tuurlijk schat. Je hebt volkomen gelijk.

Eindelijk is het ervan gekomen om een van mijn beste vriendinnen  te ontmoeten. We wonen ver bij elkaar vandaan en spreken elkaar vaak telefonisch. Nu zitten we dan eindelijk tegenover elkaar aan een tafeltje in een gezellig restaurant. Ze ziet er goed uit. Dat zeg ik haar ook. Zij vindt dat ik er ook goed uitzie. Fijn om te horen! Maar toch gaat het minder goed met haar dan het lijkt. Nee, niets om je zorgen over te maken hoor, maar ze is maar steeds zo moe. Als ze ’s morgens opstaat, heeft ze het gevoel alsof ze er een verhuizing op heeft zitten. Ze gaat moe naar haar werk en komt afgepeigerd thuis. Er zijn avonden dat ze niet meer van de bank afkomt. Zelfs leuke dingen, daar ziet ze nog tegenop. Ja, ze snapt het zelf ook niet. Zelfs deze afspraak met mij – niet persoonlijk bedoeld, natuurlijk – zag ze op het laatste moment eigenlijk niet zitten. Gewoon, die rit naar Amsterdam, nu gaat het wel hoor, soms moet ze zichzelf gewoon even een schop onder de kont verkopen, maar het is toch gek dat ze zo lusteloos is? Naar de dokter geweest? Ach nee, joh! Het komt gewoon door de winter, die duurt veel te lang. Aankomend weekend gaat de klok naar zomertijd en als het dan ook nog mooi weer gaat worden, zijn haar klachten vast snel weer over. Bloedarmoede? Ja, weet ze eigenlijk niet, zou best kunnen. Alhoewel, ze eet altijd vers fruit en verse groenten. Nou ja, laten we het er maar niet meer over hebben, vertel eerst eens hoe het met jou gaat!

In bed sjor ik mijn pyjamabroek wat naar beneden. Het elastiek knelt bij mijn navel. Liever gezegd, bij mijn navelbreuk. De helft van mijn leven zit die daar al. Ontstaan tijdens mijn eerste zwangerschap. Het kon geen kwaad, had de dokter verteld, en als ik nog meer kinderen wilde, dan kon ik met de operatie beter wachten totdat er geen kinderen meer zouden komen. Zo’n navel blijft een zwakke plek, dus bij een volgende zwangerschap zou ik waarschijnlijk weer een navelbreuk krijgen. Verstandige raad. Ik kreeg nog twee kinderen en toen was ik uitgebaard. Van die navelbreuk had ik geen last. Het zag er wel een beetje gek uit, zo’n bultje boven je navel, maar ach je went aan alles. Last had ik er niet van. De laatste tijd wel. Ik kan geen tailleband of riem op die plek verdragen. Als ik mezelf in de spiegel zie, moet ik wel toegeven dat de uitstulping uitstulperiger wordt. Ook zag ik laatst een medisch programma waar werd gezegd dat een navelbreuk minder onschuldig is dan altijd werd gesuggereerd. Misschien moet ik nu toch – na 23 jaar – maar eens een afspraak maken met de huisarts. Ik ben nog nooit geopereerd. Lijkt me best wel eng. Maar ik zie zo veel dappere mensen om me heen die veel ergere dingen meemaken, die lachen zich vast gek om zo’n navelbreukje. Ja, maar toch… Trouwens, als ik toch naar de dokter ga, dan kan ik het meteen eens even hebben over de pil. Die ik nu heb, bevalt me voor geen meter. O ja, en misschien heeft de dokter een zalfje tegen wintertenen en winterhanden. Maar die navelbreuk, daar moet toch echt snel iets aan gebeuren… Ik heb het er nog maar niet met mijn man over gehad. Ook niet met mijn beste vriendin, of mijn moeder. Ik weet toch al wat ze zullen zeggen…