Besodemieterd door Caro Emerald

Zo’n twee jaar geleden zaten mijn lief en ik ergens gezellig te lunchen. De muziek die werd gedraaid, trok onze aandacht. Jaren vijftig stijl, maar dan in een eigentijds jasje gestoken. Ook de stem van de zangeres lag prettig in het gehoor. Aan de serveerster vroeg ik wie de zangeres was. Het bleek Caro Emerald te zijn. Nooit van gehoord. Maar we genoten van de prachtige muziek en ik sloeg de naam van de zangeres op in mijn interne geheugen. Een paar dagen later kwam ik in een platenzaak en kocht de cd als verrassing voor mijn man, maar ook een beetje als cadeautje voor mezelf. We hebben die cd vaak gedraaid. De naam Caro Emerald kwamen we inmiddels steeds vaker tegen; ze had ongelooflijk veel succes met haar cd Deleted Scenes From The Cutting Room Floor. En terecht. Terecht ook, dat ze prijzen won en dat haar cd over de hele wereld zo goed verkocht werd.

Helaas kreeg Caro een poliep op haar stembanden en moest geopereerd worden. Een tijdje was het stil rond haar persoon. Ondertussen bleven wij haar muziek draaien en zelfs de dirigent van het koor waar ik in zing, was zó enthousiast, dat hij het nummer ‘Back it up’ bewerkte en er een prachtig arrangement van maakte.

Toch werd ik de cd wel een beetje zat. Mijn man niet. Vaak, als ik uit mijn werk kwam, werd ik begroet door de stem van Caro Emerald. Ik heb dat trouwens wel vaker: ik kan een cd van Pat Metheny of Brad Mehldau uren achter mekaar draaien, evenals klassieke muziek, maar zet een cd op van een willekeurige zanger en na een paar nummers denk ik al: ‘Jahaaa, nou weet ik het wel!’

Vorige week vertelde een vriendin mij dat Caro een nieuwe cd heeft gemaakt. Nou, dat werd wel een keertje tijd, vond ik. Zonder me er verder in te verdiepen, rende ik naar de platenzaak. Ik verheugde me nu al op het gezicht van mijn man als hij het cadeautje uitgepakt zou hebben. En zelf was ik natuurlijk ook enorm benieuwd naar de cd. Ik vind dat een van de leukste dingen: thuis komen met een cd, het hoesje bekijken, en dan niet meteen de hele cd luisteren, nee, eerst van alle nummers het eerste stukje. Ik heb geen geduld om meteen van begin tot eind te gaan luisteren, eerst sfeer proeven van alle nummers. Mijn man heeft dat niet. Hij luistert de cd wel helemaal. Maar goed, het was zijn cd, dus zouden we zijn manier hanteren, zo had ik al bedacht.

Ik loop de platenzaak binnen en klamp meteen een van de verkopers aan. “Hebben jullie de nieuwste cd van Caro Emerald?” Even slaat de angst me om het hart. Wat, als die vriendin het mis heeft? Maar nee hoor, de jongeman loopt zonder aarzelen naar een rek en pakt de cd eruit. Samen lopen we naar de kassa. Ik bekijk het hoesje. Ziet er mooi uit, een beetje jaren ’50, dus echt de stijl van Caro Emerald. “U weet wel, dat Caro Emerald de nummers niet zelf heeft geschreven?”, waarschuwt de verkoper mij. Ik glimlach. “De nummers van haar vorige cd heeft ze ook niet zelf geschreven. Dat zijn ook allemaal liedjes uit de jaren ’30 tot ’50. Dus dat maakt niet uit hoor,” zeg ik. “Maar bij deze cd is het anders. Hier zingt ze ook niet zelf op.” Verbaasd kijk ik de jongen aan. “Wat bedoel je?”, vraag ik onnozel. “Caro heeft op deze cd liedjes gezocht waarvan ze vindt dat ze niet verloren mogen gaan. Maar het zijn gewoon de originele nummers van de originele artiesten.” Ik bekijk het hoesje nog eens goed. Inderdaad, als je goed kijkt, dan staat er op het hoesje: ‘Caro Emerald presents: Drum Rolls & Heartbreaks.’ Hoe je het wendt of keert, ik zou daaruit toch echt de conclusie trekken dat ze zelf zingt op die cd. Maar nee, deze cd vertelt het verhaal achter het succesalbum Deleted Scenes From The Cutting Room Floor. Zij wil de luisteraar meenemen naar de inspiratiebron van haar eigen sound, namelijk artiesten uit de jaren ’30 tot ’50 die het niet verdienen om vergeten te worden. Maar – vertelt de verkoper mij als troost – als bonus bevat deze compilatie een speciale, geheel in de jaren ’40 stijl opgenomen akoestische uitvoering van ‘Dream A Little Dream Of Me’ gezongen door Caro zélf.

Tjonge. Kon het eraf? Sympathiek, toch nog zelf een nummertje ingezongen! ‘Laat maar zitten, die cd,’ zeg ik tegen de verkoper en teleurgesteld verlaat ik de winkel. Een winkel, die overigens vol ligt met allerlei soorten verzamelcd’s, van klassiek tot rock, van jazz tot smartlap. Maar daar staat dan niet op: ‘André Hazes presents: ‘de beste smartlappen van de twintigste eeuw’ of zoiets. Nee, deze cd’s zijn gewoon samengesteld door op het oog onzichtbare figuren, en zo hoort het ook.

Ik merk als ik buiten loop, dat ik me behoorlijk loop op te winden. Het getuigt toch van een verstrekkende arrogantie om een cd op deze manier uit te brengen? En natuurlijk hoor, als ik me eerst verdiept had, Wikipedia erop had nageslagen, dan had ik er achter kunnen komen dat Caro deze cd niet zelf heeft ingezongen. Maar is het zo gek, om als klant een platenzaak in te gaan, zo’n cd te kopen en er vanuit te gaan dat de naam van de artiest op het hoesje correspondeert met de muziek die daar vervolgens op te horen is?

Stel, dat ik wel eens kleding zou hebben gekocht van Frans Molenaar. Ik ben helemaal weg van mijn kledingstuk en besluit om naar zijn winkel te gaan om een nieuwe outfit te kopen. En de winkel hangt vol met kleding van andere modeontwerpers omdat hij hun ook wat aandacht gunt en ook wel door hen werd geïnspireerd. Dat zou toch gek zijn?

Wel slim bedacht door Carootje. Nummers uit de jaren ’30 tot en met ’50. De artiesten van toen zijn nu al dood of op zijn minst knaldement en de liedjes zijn sowieso rechtenvrij. En zij kan achteroverleunen en er ook nog geld aan verdienen! Zij hóeft van mij ook geen cd samen te stellen. Als ik muziek wil samenstellen, dan maak ik zelf wel een afspeellijst aan op YouTube, daar heb ik háár niet voor nodig. Ik voel me als klant besodemieterd door haar misleidende cd-hoesje. Haar inspiratiebronnen interesseren mij geen moer. Schrijf het voor mijn part in het cd-hoesje, maar verder hoort zij gewoon te zingen. Ze heeft conservatorium gedaan, wilde zo graag bekend worden als zangeres, nou, zingen dan met je donder!

Mocht er een cd uitkomen van Caro Emerald waarop ze zélf zingt; ik ben er klaar mee. Dan koopt mijn lief die cd maar lekker zelf. Ik koop dan wel weer eens een mooi boek voor hem. Geschreven door de schrijver zelf.