De Gouden Kooi genoot veel kritiek. Nederlandse politici, journalisten en andere opinieleiders buitelden over elkaar heen. Een tvprogramma dat gaat over elkaar wegpesten? Nee, ‘Zo gaan wij in Nederland toch niet met elkaar om’. Was dat maar zo; de Gouden Kooi had nergens anders bedacht kunnen worden dan hier, merkte ik dit weekend.
Het jaar waarin ik 21 werd is, achteraf gezien, het jaar geworden waarin ik ging samenwonen, een affaire had, Kerst bij mijn moeder doorbracht en tot twee keer toe tien kilo afviel als bijwerking van medische ingrepen. Aan het eind van dat jaar was er dus nog maar weinig van me over. Waarschijnlijk daarom is het een van de belangrijkste periodes uit mijn leven geweest.
Volgens mij was ik een jaar of 14 toen het begon. Mensen die met me praatten leken alleen maar te zeggen: ‘Rot op, je kan niets, je hoort hier niet! Rot op, wat doe je hier, we willen je niet! Rot op, wie denk je dat je bent!’ Zelfs toen ik ze de rug toekeerde en me steeds meer terugtrok ging dat door. Daar voelde ik trouwens niets bij, bij dat terugtrekken. Het voelen kwam pas toen ik niet meer wilde dat de wereld mij zat was.
