Namol

Ik schrijf me van verward en verloren, naar verwonderd en verbonden.

Fix-nix

Ik gooi mijn kronkelend, stuiptrekkend hart in de vuilnisbak. Na jaren van onderkoeling wens ik het dood. Teveel reanimaties, teveel terugval. Ik verwens al die therapeutist-ische passanten die ‘sans gène’ gingen peuteren in mijn pijn, zijn pijn, onze pijn. Om ons vervolgens naar huis sturen met weeral een nieuw lijstje Lees meer…

Door Namol, geleden

Leven met middelmatigheid

Leven met middelmatigheid Een zweem van jaloezie dringt zich aan mij op als ik mensen zie met buitengewone atletische of artistieke gaven. Het overduidelijke talent steekt als een enorme lichtbaken uit boven de poel van menselijke levensonzekerheden en het werpt zijn stralend licht op het te volgen pad. Zo gemakkelijk, Lees meer…

Door Namol, geleden