Algemeen
Koffieprut en de dood
’s Morgens vroeg zit ik aan het ontbijt. Ik zit, met de Volkskrant op mijn schoot, stiekem te lezen. Brechje, ziet dit en roept blij vanuit haar kinderstoel: “kijk baby. Roos!”
Ja Roos, mijn jongste van 4 maanden. En ik kijk naar haar. Ze zit in haar wipper, op de grond, te lachen. Weet je, denk ik, je was er bijna niet geweest. Nooit gemaakt. We twijfelden, we hebben het gewoon aan het lot overgelaten. Twijfel. Hoe komen sommige mensen toch aan zo’n grote twijfel dat zij hun kind iets aandoen of zelfs dood maken?
