Bijna al mijn tijd vandaag is opgegaan aan het zoeken naar een foto van Julia. Ergens moet ik foto’s van haar hebben. Doos na doos heb ik van de kast gehaald. Door elkaar gesmeten, gleed mijn jeugd en jonge jaren in een paar uur door mijn handen. Niet alleen op Lees meer…
Wel kinderen, geen man! Alleen ik uit onze groep had die keuze gemaakt. Christa bleek een traditioneel ongehuwde moeder te zijn die, na een avondje uit met veel drank, in het bed van een vriendje terecht was gekomen en zo in gezegende omstandigheden geraakt. Ze had daarna wel voor de zwangerschap en het kind gekozen en vond zichzelf een bewust ongehuwde moeder.
Op de volgende foto’s in Aram’s boek ben ik aan het kamperen met de vrouwen van de BOM-groep. Een ontmoetingsgroep voor vrouwen die [i]Bewust Ongehuwd Moeder[/i] wilden worden. Het fenomeen was in 1977 met een kleine advertentie in het [i]Het Parool[/i] begonnen. Cécile Jansen roept vrouwen op, die net als zij ‘vanuit een bewuste keuze ongehuwd zwanger zijn of dat overwegen’ om contact met haar op te nemen. Het begrip bom-vrouw is geboren.
1953 is een rampjaar. In januari gaat moeder ‘s avonds vaak weg. Ze waakt bij opa. ‘s Morgens keert ze vermoeid weer terug: ‘nee, het is nog niet gebeurd.’ Op fluisterende toon praat ze met vader, met de buurvrouw en met de hulp. Kanker vreet aan opa’s maag.
Nu, juist nu er bij mij kanker is geconstateerd, kan ik niet meer wachten. Ik moet de verzameling foto’s, die ik boven op de boekenkast in dozen bewaar, eindelijk in albums plakken. Mijn kinderen, Aram en David, mogen straks bij het leegruimen van mijn huis, niet hun hoofd breken over de identiteit van een afgebeeld persoon, meestal een kind, of raden naar de plek waar een foto is genomen en zich afvragen wanneer dat is geweest? Alleen ik kan voor hen de geschiedenis rangschikken. Zoals ik ook hun kinderjaren structureerde met slapen, spelen, een schone broek en een hapje eten precies op tijd. Mijn kinderen: mijn achilleshiel.
