Afghanietstan (2)

‘Wij moeten wel,’ zei minister Kamp. ‘Als we daar niet proberen een democratische samenleving op te bouwen en de mensen te helpen een menswaardig bestaan te krijgen, krijgen we straks de rekening gepresenteerd.’

Het wordt spannend…

Het ontgaat de meeste Nederlanders en dat is jammer. Zo jammer dat ik meen daar nu maar eens iets aan te moeten doen. Juni is in ons land niet alleen de tijd waarin katten krols worden, Balkenende met ontblote kuiten het strand van Zandvoort onveilig maakt en de postbode begint te fluiten.
Nee, vaderlanders, juni is ook De Maand van het Spannende Boek!

Vergunning…

Er zit iets in dat woord. Het begrip ‘gunnen’ straalt er vanaf. Dat betekent dat men iemand iets gunt. Om een dakkapel te bouwen of een schuur. Om ergens te parkeren omdat het wrakke lichamelijk gestel het niet toestaat dat een mens elders de auto stalt en dan een afstand te voet af moet leggen.

Dure eden, weinig waarde…

Na alle commotie rondom de identiteit en het Nederlanderschap van Hirsi Ali of Hirsi Magan, daar wil ik vanaf wezen, heb ik er eigenlijk niets anders aan toe te voegen dan dat ik met diep leedwezen de commotie in de slangenkuil bekeek. Het hoofd bezegt het ene, het hart wellicht het andere maar wetgeving is vaak niet menselijk en tegelijkertijd is niets menselijks ook de wetgever vreemd.

Afganietstan.

Alweer klaroengeschal vanuit ’s Gravenhage. Het houdt niet op de laatste tijd. Het klinkt als de tonen van de ‘charge of the light brigade.’ Nu De Wijkersloot de Weerdenstein is vertrokken, mag het. We gaan ze eens even mores leren in Afghanistan. Bijna glunderend buitelen premier en minister over elkaar heen bij het verkondigen van het grote nieuws. De muis die brulde…