Mijn kinderen zijn pubers. Alle vier. Dat brengt met zich mee dat, wanneer je ze niet alle vier van een eigen televisietoestel voorziet, ik bij tijd en wijle in het kader van de democratie waarin de meerderheid beslist, word gedwongen naar televisieprogramma’s te kijken waar mijn interesse volstrekt niet naar uitgaat óf de kamer moet verlaten. Want door het geluidsvolume valt geen gesprek te voeren en geen boek te lezen.
In een Rotterdamse snackbar kwam een man vorige week tussenbeide bij een ruzie. Een paar minuten later lag hij neergestoken op de stoep voor de patatzaak. Om hem heen verzamelde zich een grote groep van wat de politie ‘opgeschoten jongeren’ noemt.
‘Ga maar dood,’ riepen ze tegen het slachtoffer en ze lachten. ‘Ga maar dood.’
Even rustig op een rij.
De doodgereden dief was 19 jaar. Op de middag voor zijn dood moest hij voorkomen vanwege de verdenking dat hij een filiaal van Xenos had overvallen, een medewerkers daar vastgebonden, een pistool tegen het hoofd en een mes op de keel had gezet, herhaalde malen met het hoofd hard op de tafel had geslagen.
Want iedereen heeft het wel over de vreselijke rampen die de aarde hebben getroffen rond de jaarwisseling, zoals vloedgolven, aardbevingen, een doodgeschoten vader en een zwaargewonde dochter, een in stukken gebroken zeilboot in de stormvloedkering en twee verdwenen mannen, een vermoord meisje langs de Maas…
Eindelijk weer thuis…
De afgelopen weken was ik in Zweden. Ik ben daar vaak omdat er familie woont, maar tegelijkertijd ben ik vreselijk van dat land gaan houden. De rust, de vrede, de winterkou en de zomerse warmte. Bossen, zee. Kortom, een heel andere wereld die heel geschikt is om een boek af te schrijven.
