Dode dief…

In een Rotterdamse snackbar kwam een man vorige week tussenbeide bij een ruzie. Een paar minuten later lag hij neergestoken op de stoep voor de patatzaak. Om hem heen verzamelde zich een grote groep van wat de politie ‘opgeschoten jongeren’ noemt.
‘Ga maar dood,’ riepen ze tegen het slachtoffer en ze lachten. ‘Ga maar dood.’ De politie moest de groep met geweld terugdrijven om ambulancebroeders gelegenheid te geven bij de stervende man te komen. Er werd verder niemand aangehouden, hoor. Natuurlijk niet. Niet wegens het hinderen van hulpverleners, niet voor grove nalatigheid de dood tot gevolg hebbend. Want denk niet dat ook maar één van die schoften en vinger voor die stervende man heeft uitgestoken.

Een groep Marokkaanse jongeren zorgde vorige week dat een overledene niet kon worden opgehaald door een begrafenisondernemer. Ze sloegen de ruiten uit de lijkwagen, stalen een mobiele telefoon die erin lag, bedreigden het personeel dat geen andere oplossing wist dan de dode maar voor de portiek van de woning te laten staan en zelf elders hun heil te zoeken. Uiteindelijk moest de politie eraan te pas komen om de groep uit elkaar te jagen, zodat de dode kon worden ingeladen. In een andere lijkwagen dus. Er werd niemand gearresteerd. Natuurlijk niet.

Het opereren in groepsverband gaat deze figuren goed af. Moedig storten ze zich als een meute op mensen die zich niet kunnen verweren. Ze draaien als een troep hyena’s om hun slachtoffer heen en slaan vervolgens zonder aanwijsbare reden toe. Op het moment dat ze angst ruiken. Of bloed. Ze weten dat de groep ervoor zorgt dat niemand op hun misdaden kan worden aangesproken. De politie weet niet precies wie wat heeft gedaan en bewijs is niet of nauwelijks te leveren. In plaats dat de wet ze aanpakt, worden ze er een handje door geholpen.

Gisteren werd een vrouw gearresteerd in Amsterdam. Even tevoren was ze beroofd van haar tas door twee knapen op een scootertje. Ze openden de deur van haar stilstaande auto en gristen haar tas van de achterbank. Terwijl ze wegreden, gaf de vrouw gas en reed achteruit. Daarbij beknelde ze de bestuurder van de scooter tussen haar auto en een boom. De knaap stierf. Volgens getuigen, buurtbewoners, was de vrouw erg overstuur. Ze werd gearresteerd. Natuurlijk.
Om de dode tasjesrover verzamelde zich nu eens geen groep ‘opgeschoten jeugd’ die riep dat hij maar dood moest gaan. Integendeel. Nu kwam er een opgewonden, bloeddorstige en om wraak krijsende club mannetjes die schreeuwde dat hun vriend was vermoord. Die ook de volgende dag nog riep dat de vrouw het zou bezuren en anders haar familie wel. Komt dat u bekend voor, dat gedreig tegen onschuldigen?

De misselijkmakende manier waarop dat Marokkaanse geteisem van zich laat horen, is niet nieuw. Nog geen jaar geleden schoot een politieman een doorgedraaide kerel met een mes dood. Noodweer, zeiden politie, rechters, getuigen. ‘Moord!’ krijsten de Marokkaanse jongeren en brandden kaarsen voor Driss, hun vriend. Om vervolgens hun gewoonlijke rouwproces te vervolgens door het slopen van dingen, het ingooien van winkelruiten en het plunderen van etalages.
Je word er gewoon onpasselijk van wanneer je hoort dat deze figuren alles, maar dan ook alles aangrijpen om de dood van één van hen af te schilderen als een misdaad uit rascisme.
Zullen we even op de feiten afgaan? Als Ali en zijn vriend de spullen van een ander met rust hadden gelaten, had hij nu nog geleefd. Als Marokkaanse jongeren een handeling uit een impuls, een schrikreactie direct als moord afschilderen, dan moet dat natuurlijk kunnen. Zij zijn immers altijd het slachtoffer, de zelftoebedeelde zielige rol waarmee ze al hun wan- en misdaden telkens weer zelf rechtpraten.
Maar de buurt waar Ali en zijn vriend opereerden, werd de laatste tijd gewoonweg geteisterd door overvallertjes op scooters. Daarbij werden doorgaans eenzame vrouwen als slachtoffer gekozen en bij de overvallen werd zwaar geweld niet geschuwd.
De mededader van Ali vond zijn eigen hachje belangrijker dan het leven van zijn vriend en hij nam de kuierlatten, de vuige lafbek. De vrouw die Ali aanreed, bleef op de plek waar het gebeurd was en probeerde de jongen zelfs nog te helpen als we de mensen die erbij waren, mogen geloven. Hij was toen kennelijk al overleden. De politie wil graag met de voortvluchtige praten, want, zoals de voorlichter zei, ‘diens verklaring is natuurlijk van groot belang.’ Pardon? Dat zal een objectief verhaaltje worden, meneer de politieman…
De vrouw riep niet dat hij ‘maar dood moest gaan.’ Ze zit nog steeds in een cel in afwachting van wat er met haar gaat gebeuren, voor de tweede keer het slachtoffer maar nu van ons rechtssysteem. Ik heb het beangstigende voorgevoel dat ze haar daar houden ter bescherming. Want de nodige dreigementen aan haar adres zijn inmiddels natuurlijk ontvangen. Voor haar vast geen persoonsbescherming, zoals voor Ayaan.

Ali was geen lieverdje, moesten uiteindelijk ook zijn vrienden toegeven. Gemakshalve gingen ze eerst nog even snel voorbij aan het feit dat hun vriend de middag voor zijn dood nog voor de rechter had moeten verschijnen wegens diefstal met geweld, maar tenslotte konden ze er toch niet onderuit. ‘Een boefje’, dat was hij.
Als onderzoek nou uitwijst dat dat boefje betrokken was bij al die andere berovingen, dat hij één van de jongens was die vrouwen in elkaar trapte voordat hij hun geld en spullen afpakte, zullen die jongens dan eindelijk erkennen dat die vrouw misschien zelfs wel gelijk had? Dat de maat een keer vol is? Dat ze die krokodillentranen beter voor zich kunnen houden en eens heel goed naar hun eigen daden moeten kijken? En ermee kappen!
Welnee! Want zij zijn Marokkanen. De verschopten der aarde. De onbegrepenen van dit land. De altijd maar gediscrimineerden. De jongens zonder toekomst wier daden rechtgepraat horen te worden, zonder enige vorm van nuance. De uitzichtlozen. Ik hoop dat Job Cohen zich dat realiseert wanneer hij van de week weer eens een bakkie bij ze komt doen. Deze verknipte types hebben een wel heel verwrongen beeld van wat recht en onrecht is.
Alles wat Ali deed, mocht kennelijk gewoon. Je zou ze moeten horen als ze zelf worden beroofd of bedreigd. Dan komen de messen ook uit hun zak. Dat iemand anders van zich afbijt, is natuurlijk onaanvaardbaar.
Maar wanneer je mensen lang genoeg bedreigt en met totale minachting voor hun gevoelens berooft en geweld aandoet, moet je niet raar staan te kijken dat iemand uit frustratie en woede een keer uithaalt.

Er bestaat in het strafrecht zoiets als ‘in vereniging gepleegd’ hetgeen zoveel wil zeggen als: met meerdere personen uitgevoerd. Het wordt tijd dat de wet haar rug eens recht en die middelen gebruikt die haar al sinds jaar en dag ter beschikking staan.

Die vrouw hoort niet in een cel. Daar had Ali moeten zitten, al heel lang geleden. Dan had hij nu waarschijnlijk nog geleefd.