Soms vraag ik me af waarom ik nog enig werk verzet in het huishouden. Voor de buitenshuis werkende moeders in mijn omgeving, lijkt dit geweldig mooi. Vaak zeggen ze dan: ‘Goh wat fijn voor je kinderen dat je er altijd bent.’
Nou zijn er van die momenten dat ik daar anders over denk. Dan zou ik zo willen ruilen met hen die een fulltime baan hebben buitenshuis. Vandaag was weer zo’n dag, het liefst had ik deze dag overgeslagen. Het opstaan ging al niet zo geweldig als andere dagen, een bonkend hoofd pest me al vanaf het moment ik een oog open deed. Een snelle hete douche lijkt ook al niet te helpen, maar het leven gaat gewoon door. De jongste kinderen moeten naar school, man is al naar het werk en de oudste van de kinderen moet vanmiddag aan het werk, ik maak de jongste twee wakker en slof dan naar de keuken.
Met mijn duffe kop struikel ik over kicks van de jongste telg, *%$^#@&#^@*. Opgedroogde modder schuurt onder mijn blote voeten. Al verder lopend bedenk ik dat ik dus straks ook echt kan gaan stofzuigen en dweilen.
En ook de was die ik gisteravond heb gedraaid mag opgehangen, het brood is bijna op, dus voor twaalven mag ik ook nog boodschappen doen.
Inmiddels bakkeleien de jongens om de boter en hagelslag, de koffie pruttelt door, ik hoop dat het mij van mijn hoofdpijn af helpt.
Ik vraag nog enigszins vriendelijk of de jongens hun brood kunnen eten zonder ruzie te maken. Nog even zo doorgaan en ik ga uit mijn dak.
In gedachten tel ik tot honderd en dat wel twee keer, ik wil nu niet boos worden, dat doet alleen maar meer pijn.
Met een bak koffie plof ik als een zombie op de bank, de jongens gaan naar school, ik roep ze nog na: ‘Hebben jullie alles bij je, sportspullen, eten en drinken?’
Ze gillen in koor: ‘jaaaaha…’ en stappen op hun fietsen.
‘Fijne dag en doe je best.’
Ik zie ze de tuin uit gaan en slaak een diepe zucht. Nu heb ik voor heel even rust en probeer aan niets te denken. Maar het lukt me niet, de was spookt door mijn hoofd, de winkel roept dat ik brood moet kopen en de vloer kijkt mij met trieste modderogen aan.
Waar zal ik mee beginnen? Ik weet het echt niet meer, kon ik me maar ziek melden. Gewoon een hele dag in mijn bed kruipen en helemaal niets hoeven doen niemand zien of horen.
Maar in mijn CAO staat niets over ziekmelden en zelfs verlofdagen of ADV’s staan er niet in.
Was ik maar weer even dat kleine kind, dat ziek op de bank mocht liggen, verzorgt door een bezorgde moeder. Kopje thee met een beschuitje en soms zelfs een stripblad erbij.
17 reacties
bert · 19 augustus 2005 op 08:01
[quote]Voor de buitenshuis werkende moeders in mijn omgeving, lijkt dit geweldig mooi.[/quote]
Op zich heb je het geheel leuk beschreven. Werkende ouders hebben echter ook deze rituelen. Kinderen naar school, modder onder de voeten, boodschappen doen, de was doen. Alleen moet het bij hen alemaal snel snel snel tussendoor. En dan ook af en toe nog naar de kinderen luisteren of tijd maken voor de partner.
Ik denk toch dat je op dit moment heel blij moet zijn met deze luxe situatie ook al begrijp ik ook best dat ideaal niet bestaat.
Voor 2 dagen in de week ligt het werk niet voor het opscheppen. Dat is naar mijn idee het echte probleem. In Nederland kennen we enkel uitersten. Parttime werken is inmiddels weer uit en leverde financieel gezien ook vrijwel niets op.
Geertje · 19 augustus 2005 op 08:44
Leuk beschreven en herkenbaar. Tropenjaren zijn het. 🙂
Li · 19 augustus 2005 op 10:04
[quote]Maar in mijn CAO staat niets over ziekmelden en zelfs verlofdagen of ADV’s staan er niet in.[/quote]
Nee, daar staat in dat je 24 uur per dag beschikbaar moet zijn :-P.
Tegen een uurloon van 0.00.
Eigenlijk zouden thuisblijfmoeders een vergoeding moeten krijgen. Ze maken geen gebruik van kinderopvang en steken vaak ook nog extra de handen uit de mouwen uit als vrijwilligster 😉
Li
WritersBlocq · 19 augustus 2005 op 10:14
[quote]Waar zal ik mee beginnen? Ik weet het echt niet meer, kon ik me maar ziek melden. [/quote]
Zo heb ik het nog nooit bekeken. Tijdens het 1e stuk van de column dacht ik “Ja wacht effe, ik werk full time, bij mij is ook niemand die de huishoudshit doet, dus heb ik en/en.” Dat veranderde door deze zin van jou, geeft stof tot nadenken (o nee sorry, geen stof, dat is weer extra werk 😀 ) Knuffel, Pauline.
Stanislaus · 19 augustus 2005 op 10:45
Tip! Ik ken een vrouw van 42, gehuwd, 4 kinderen,oudste brugklas.Eenmaal per maand gooit zij haar agenda open en kruist een doordeweekse dag aan met de vermelding “Baaldag”!
Die dag is “haar dag” en het gezin bekijkt het maar! Inmiddels vindt iedereen het heel gewoon en zij kan al haar werk, huishouden + kleine baan in het onderwijs prima aan!
Domicela · 19 augustus 2005 op 11:16
Echt super-herkenbaar … en die van mij zijn nog zo klein dat ze nog niet naar school gaan! Dus een baaldag-met-hoofdpijn (die zelden voorkomt) is meestal een aanslag op de voorraad paracetamol en verder laat ik de boel de boel. En de wetenschap één keer per week dat de werkster het hele huis poetst, geeft een heleboel rust bij een stofje hier en daar.
Dees · 19 augustus 2005 op 11:50
In bed kruipen en niks doen is toch een keuze, werk is er altijd wel. Ook als je een fulltime baan hebt, want inderdaad, thuis wacht dan ook een afwas, oid, ook als je ziek bent.
Eerlijk is eerlijk, ik vind het wel vreemd dat Nederlandse moeders zo hard meegaan in hun eigen mythe dat ze ‘niet ziek mogen zijn’. Dat is net zoiets als te denken dat je onmisbaar bent op je werk. Op het moment dat je wegvalt blijkt echter toch wel dat er nog andere manieren zijn. Volgens mij is dat meer een soort controle freak iets, dan realiteit.
Volgende hoofdpijndag, kruip gewoon eens je bed in en zie wat er gebeurt. Zal je nog best meevallen, denk ik, hoe dingen dan geregeld worden. En dat is mijn betweterige tip van vandaag 😉
KawaSutra · 19 augustus 2005 op 12:36
Gelukkig is bij ons de schoolvakantie weer afgelopen. Nu duurt het nog weken voordat iedereen weer enigszins in zijn normale ritme zit. Als ik gedurende de vakantie blijf werken dan voelt dat als vakantie.
Maar het is niet voor eeuwig moet je maar denken, ooit denk je er met plezier aan terug.
Leuke column. 🙂
Kees Schilder · 19 augustus 2005 op 14:23
Ik leef met je mee pepe. het leven is hard.Maar wel weer geweldig geschreven
ietje · 19 augustus 2005 op 14:42
als parttime werkende moeder herken ik je verhaal ook, tenminste voor de periode dat ik nog in de kleine schoolgaande kinderen zat. Nu de jongste 9 is, is er niets meer aan de hand als ik ziek ben: ze zorgen goed voor zichzelf en zelfs voor mij. Dus ik heb misschien wat meer geluk dan jij! Ik denk jouw probleem voor iedere moeder herkenbaar is hoor, werkend of niet!
Ma3anne · 19 augustus 2005 op 16:15
Duidelijk een dag zonder roze wolk dus.
Ach, inderdaad: laat de boel de boel op zo’n dag. Dat stel van jou redt zich wel hoor. En zo niet dan toch. 🙂
Troy · 19 augustus 2005 op 19:26
Leuke column, Pepe. Maar Dees heeft voor mij gesproken. Ik sluit me voor het gemak even volledig bij haar aan.
En die baaldag vind ik een goed idee..misschien moet je het alleen vervangen door een “eigen-plezierdag”. Dat klinkt wat positiever, dus dan zal je er ook zo mee omgaan:-)
Troy
sally · 19 augustus 2005 op 20:10
Lieve Peep,
Ik leef 100% met je mee. Perfect beschreven hoe een fulltime huismoeder zich soms voelt.
Ik ben zelf maar twee jaar fulltime thuis geweest. Ik vloog tegen de muren omhoog.
Het geeft mij in ieder geval geen voldaan gevoel.
En daarnaast is de waardering vaak nul komma nul.
Daarnaast was ik wel eens jaloers hoe de fulltime moeders alles perfect voor elkaar hadden thuis.
Een dubbel gevoel dus!
Maar ben blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
Hele goeie column.
Groet
Sally
klungel · 19 augustus 2005 op 20:11
Goed geschreven column en heel herkenbaar.
Door omstandigheden doe ik naast mijn 36 uur werk ook nog eens een groot deel van het huishouden. Als ik ziek ben gaat het werk weg maar het deel van het huishouden blijft en blijft ook liggen als ik het niet doe. Dat kan wel even maar zeker geen dagen.
Een baaldag voor mijn vrouw kan, mits ik die dag maar vrij ben van mijn werk. 🙂
Louise · 20 augustus 2005 op 07:40
Ik baal sowieso vreselijk als ik ziek ben, dus dat gevoel herken ik wel; niks kunnen en alles willen.
En het moment dat je echt de handdoek in de ring moet gooien is helemaal vreselijk en dat gebeurt daarom ook maar zelden.
Waardevolle woorden van Dees en ik denk dat ik ze maar eens ergens op ga hangen 😉
prikkels · 21 augustus 2005 op 14:18
Tja of je nou gekozen hebt om full time thuis te blijven, part time te werken of full time, het blijft altijd goochelen en hopen dat ze in de lucht blijven. En zo niet, dan is er nog geen man overboord.
Dus vraag een vriendin, buurvrouw or better yet, je wederhelft of ze de kids van school halen. Laat manlief lekker take out meenemen en jij een dagje bed.
Farfalla · 11 september 2005 op 21:42
Leuke column weer! Mijn moeder kwam gisteren naar me toe met een advertentie in de krant voor een leidinggevende funtie. Of ik even een sollicitatiebrief wilde schrijven… 😀 😮