‘We zullen de rivier echt moeten overzwemmen, Ik stop wel een handdoek tussen mijn tanden’.
‘Akkoord, doen we’, grijns ik, al is het wat flauwtjes. Eigenlijk ben ik alleen een held met woorden.
‘De overkant is echt niet zo ver, durf je het?’
Dat laatste houdt voor mij meteen al een instemming in.
‘Ja, tuurlijk, joh’.
Daar gaan we dan, langs de ongelijke stukken oeversteen, het water in. Onze spullen laten we doodgemoedereerd op de kant liggen.
Echtgenoot zwemt voorop, als een hond met een stok in zijn bek, Hij probeert parmantig het hoofd omhoog te houden. De handdoek steekt als een fel rood, geel en oranje gestreepte vlag boven het wateroppervlak uit. Een punt zie ik toch langzaam nat worden. Ik zwem dicht achter hem aan en roep af en toe iets als aanmoediging voor deze heldendaad. Hij roept ’mmm, mmm’ terug. Hij wil die handdoek natuurlijk niet loslaten, zijn ogen lachen. Bloot als Adam en Eva naderen we langzaam het verwachte paradijs aan de overkant, waar witgrijze afgeronde stenen in de gestippelde half zon geraffineerd naar ons lonken. We zullen er samen precies op passen, vooral op die hoogste.
Hé, wat een rare wind, een zwarte lucht. Golven.
Het is toch verder dan we hadden verwacht, het zwemmen gaat steeds moeizamer. Er ontstaat een stortbui. Waar is die overkant nou? Het lijkt of we rondjes zwemmen. De handdoek zie ik zinken. Dan niks meer, ik ben alleen. Ik schreeuw, heb geen stem. Dit is wat ik vaak droom. Ik krijg water naar binnen, hoest het eruit. ‘Waar ben je?’, krijs ik schor. Er is niemand. Aan alle kanten water, water, water, dat steeds kouder lijkt. Ik probeer te watertrappen, te zwemmen, stoot tegen een oever. Klim klauwend omhoog. Mijn handen bloeden.
Ik kijk om: een kolkend leeg water.
13 reacties
troubadour · 7 februari 2015 op 13:13
Ik heb ook mijn vaste nachtmerriepatroon Pally, altijd sta ik op duizelingwekkende hoogte met alleen een te kort hemd aan.
Strekt het je tot steun?
pally · 18 februari 2015 op 13:26
absoluut!
Mien · 7 februari 2015 op 13:35
[quote]Re: De uitdaging van de maand februari 2015: De opdrachten
op February 1, 2015, 17:41
………………
-Plak de januari-opdracht onder die van februari om het verschil nog duidelijker te maken
……………[/quote]
[b]Bagage in de bek[/b]
‘We zullen de rivier echt moeten overzwemmen. Ik stop wel een handdoek tussen mijn tanden’.
‘Akkoord, doen we’, grijns ik, al is het wat flauwtjes. Ik ben eigenlijk alleen een held met woorden.
‘De overkant is echt niet zo ver, durf je het?’
Dat laatste houdt voor mij meteen al een instemming in.
‘Ja, tuurlijk, joh, durf ik best’.
Daar gaan we dan, moeizaam afdalend langs ongelijke stukken oeversteen, het water in. Onze spullen laten we doodgemoedereerd op de kant liggen.
Echtgenoot zwemt voorop, als een hond met een stok in zijn bek, zijn hoofd krampachtig proberend omhoog te houden. De handdoek siert als een fel rood, geel en oranje gestreepte vlag het wateroppervlak. Een punt wordt al meteen nat. Ik ga dicht achter hem aan zwemmen en roep af en toe iets als aanmoediging voor deze heldendaad. Hij roept ’mmm, mmm’ terug. Die handdoek kan hij natuurlijk niet loslaten, dus klemt hij zijn tanden op elkaar. We zijn in ons nakie: Adam en Eva zwemmend naar het verwachte paradijs aan de overkant, waar de witgrijze afgeronde stenen in de gestippelde half zon geraffineerd naar ons lonken. We zullen er precies samen op passen, vooral op die hoogste. Die steen wordt romantisch omlijst door het fijne groen van een paar uitstekende boomtakken.
Het blijkt toch wel iets verder te zijn dan we hadden verwacht, het zwemmen gaat steeds zwaarder. Maar onze plek komt steeds duidelijker in beeld, wordt groter en groter. We vorderen langzaam.
‘Nog heel eventjes, Tarzan’, weet ik er tussen het hijgen nog uit te persen.
‘mmmm mm mmm’.
Ah, eindelijk. Nu nog langs die steile afbrokkelende oever omhoog, Onze naaktheid raakt wat bemodderd. Moeizaam maar triomfantelijk bereiken uiteindelijk we onze ‘Hof van Eden’. Die hoogste hemelse steen, beetje ruw, maar zonnewarm.
We vrijen op de gestreepte handdoek.
—————
Wat een vreselijk einde. De gedachte aan alleen al. Daar had je me even. Goed getackeld deze opdracht.
pally · 18 februari 2015 op 13:25
Dank voor je plakservice, Mien! Beetje laat, zie laatste reactie.
trawant · 8 februari 2015 op 14:37
Ik vind de uitdaging deze maand een beetje gekunsteld, weinig uitdagend.
Maarrr de uitwerking die jij er in een paar zinnen aan geeft is
ijzingwekkend!
Ferrara · 8 februari 2015 op 14:54
Gelukkig is deze fatale versie fictie.
Ik heb ook het gevoel, wat zonde om zo’n mooie ervaring om zeep te helpen. Maar jouw schrijven heeft mij aan het toetsenbord gezet om de uitdaging aan te gaan.
Pierken · 8 februari 2015 op 15:03
Ik vond de eerste variant gezelliger 😉 . Dus geslaagd! :yes: Die laatste alinea lijkt wel een scene uit een oorlogsfilm.
Dees · 8 februari 2015 op 15:41
Het minder geslaagde van deze opdracht vind ik dat je eea in zo weinig mogelijk woorden dient aan te passen. De ijzingwekkende gebeurtenis is goed verzonnen, maar de uitwerking raakt me niet zo, ik voel geen paniek, wanhoop, niet in opbouw en niet in het uiteindelijke besef. Een too shortcut naar de hel.
pally · 18 februari 2015 op 13:24
Helemaal gelijk!
arta · 10 februari 2015 op 22:49
Ik voelde al lezende het water, dat van vrolijk turquoise naar bijna zwart – is dat een oranje stip in de diepte?- veranderde, killer worden…
Oneeeeeee!!
pally · 18 februari 2015 op 13:23
Allemaal bedankt voor de reacties! Ik was 11 dagen in Gambia en zie ze nu pas. Ook ik vond de opdracht niet super geslaagd. Het voelde erg geforceerd om hem te veranderen. Wellicht wel leerzaam.
pally · 18 februari 2015 op 13:31
Ik zie ’terugbladerend’ dat er ook maar opvallend weinig UVDM’s zijn ingestuurd tot nu toe, deze maand. Volgende maand beter… Experimenten, ook op opdrachtgebied zijn toch
interessant.
Meralixe · 18 februari 2015 op 19:01
Ook ik was deze maand ook niet zo gelukkig met de opdracht. Het leek me een beetje op, zelfde column maar de clou verleggen. Dit betekent zeker niet dat ik kort door de bocht het UVDM de rug toe keer. Integendeel, ik kijk vol enthousiasme uit naar de volgende opdracht. 🙂