Bagage in de bek

‘We zullen de rivier echt moeten overzwemmen. Ik stop wel een handdoek tussen mijn tanden’.
‘Akkoord, doen we’, grijns ik, al is het wat flauwtjes. Ik ben eigenlijk alleen een held met woorden.
‘De overkant is echt niet zo ver, durf je het?’
Dat laatste houdt voor mij meteen al een instemming in.
‘Ja, tuurlijk, joh, durf ik best’.
Daar gaan we dan, moeizaam afdalend langs ongelijke stukken oeversteen, het water in. Onze spullen laten we doodgemoedereerd op de kant liggen.

Echtgenoot zwemt voorop, als een hond met een stok in zijn bek, zijn hoofd krampachtig proberend omhoog te houden. De handdoek siert als een fel rood, geel en oranje gestreepte vlag het wateroppervlak. Een punt wordt al meteen nat. Ik ga dicht achter hem aan zwemmen en roep af en toe iets als aanmoediging voor deze heldendaad. Hij roept ’mmm, mmm’ terug. Die handdoek kan hij natuurlijk niet loslaten, dus klemt hij zijn tanden op elkaar. We zijn in ons nakie: Adam en Eva zwemmend naar het verwachte paradijs aan de overkant, waar de witgrijze afgeronde stenen in de gestippelde half zon geraffineerd naar ons lonken. We zullen er precies samen op passen, vooral op die hoogste. Die steen wordt romantisch omlijst door het fijne groen van een paar uitstekende boomtakken.

Het blijkt toch wel iets verder te zijn dan we hadden verwacht, het zwemmen gaat steeds zwaarder. Maar onze plek komt steeds duidelijker in beeld, wordt groter en groter. We vorderen langzaam.
‘Nog heel eventjes, Tarzan’, weet ik er tussen het hijgen nog uit te persen.
‘mmmm mm mmm’.

Ah, eindelijk. Nu nog langs die steile afbrokkelende oever omhoog, Onze naaktheid raakt wat bemodderd. Moeizaam maar triomfantelijk bereiken uiteindelijk we onze ‘Hof van Eden’. Die hoogste hemelse steen, beetje ruw, maar zonnewarm.

We vrijen op de gestreepte handdoek.