Bali 2002 : de moordende moslims

Binnenkort wordt de moslim aanval op Bali herdacht, en dat is elk jaar weer een moeilijk moment voor mij.

Op 12 oktober 2002 ontploften de bommen (een enorm krachtige bom in een geparkeerde auto die via een gsm werd gedetoneerd plus een zelfmoord bommer). De zelfmoordenaar deed zichzelf ontploffen in een cafeetje, zodat veel mensen de disco aan de andere kant van de straat verlieten. Dat was
wat de moslims gepland hadden, want wanneer er genoeg mensen in de smalle straat stonden, deden zij de geparkeerde auto ontploffen.

Hun bedoeling was om zoveel mogelijk mensen te doden en te verminken.
Later hebben de daders hun verontschuldigingen aangeboden voor het feit dat er ook moslims gedood werden, en tegelijk hun genoegen
uitgedrukt dat er zoveel non-moslims gestorven zijn.

(De daders zijn door de Correctionele Rechtbank van het eiland Bali terdoodveroordeeld, en de doodstraf werd vorig jaar uitgevoerd)

Ik ontving toen alarmerende berichten van overlevenden, en ik ben toen naar de plaats van de bommen gegaan.

Ik zag stukken van lichamen her en der verspreid, mensen die zo vreselijk verbrand waren dat ze mij vroegen om op hun te spuwen of te urineren om de hitte van hun huid te verminderen, jongens wiens
geslachtsdelen afgerukt waren en wiens darmen buiten hun lichaam hingen en in vreselijke pijn waren, en waar geen dokter nog iets kon aan doen….

Ik ben meegegaan naar het Sanglah ziekenhuis om te vertalen, en ik hielp die ongelukkigen in hun laatste uren, want de Indonesische dokters en verpleegsters spraken onvoldoende Engels, Duits, Frans, Zweeds en Nederlands.

Vermits ik al die talen spreek, heb ik de stervenden kunnen bijstaan.

Elk jaar in oktober denk ik aan die mensen die ik bijgestaan heb.
Zoals die Australische jongen, 24 jaar oud, die vreselijk verbrand was, zijn benen en geslachtsdelen waren verbrand, zijn gezicht was een open wonde, zijn neus was weg, de pijn was ondraaglijk.

Ik greep een Indonesische dokter bij zijn mouw, en zei hem dat hij dringend een overdosis morfine moest toedienen, of iets anders dat een zachte dood veroorzaakt. Eerst wilde die dokter dat niet doen, maar ik hield vol en deed beroep op zijn menselijkheid en zijn medelijden.
Tenslotte gaf hij toe en diende de dodelijke injectie toe. Ik hield de hand vast van die jongen terwijl die jongen aan het sterven was.

Ik zag hem zich ontspannen toen de pijn verdreven was door de dodelijke injectie, hij keek naar mij en zei : Thank you, mate !

En dan stierf hij.

Zo heb ik ook een meisje van 20 jaar bijgestaan in haar laatste momenten. Zij kon niet meer spreken. Haar gezicht, mond, lippen, neus,
oren, haren waren weggebrand, maar zij leefde nog.
De dokter gaf haar op mijn aandringen een injectie, terwijl ik haar hand vasthield.

Er waren teveel lijken voor het lijkenhuisje, dus de lijken werden voor het ziekenhuis in de tuin gelegd. ’s Nachts kwamen loslopende honden smullen. Overdag was de stank onverdraaglijk wegens de tropische hitte.

Daar denk ik allemaal aan, nu 12 oktober nadert, de zevende verjaardag van de Bali Bombing.

Bovendien zijn er hier nog een aantal mensen zonder armen of benen, de overlevenden, de weduwen, de wezen….

De onmensen die dit veroorzaakt hebben in naam van de islam zijn krankzinnigen.