Balkon!

Als ik het zo ‘out of the blue’ had moeten zeggen, dan zou een balkon bouwen voor mij gewoon iets zijn dat je binnen een paar dagen met een soort stevig plakband aan je huis vast plakt.

Nou, zo naïef ben ik niet meer, nu de droom van echtgenoot is waargemaakt: een balkon aan de achterkant van ons dijkhuis. Met het plaatsen van de radiatoren voor de centrale verwarming, dertig jaar geleden, was er alvast rekening mee gehouden. Regeren is soms ver vooruit zien.

Twee marktplaatstuindeuren werden een jaar geleden gevonden. Het was een verrassing toen ik terug kwam van een weekje Griekenland met een vriendin, dat ze geplaatst waren. Echtgenoot zag er wel doodmoe uit: het boren van een gat in de gevel en die twee zware deuren daar precies passend in hangen hadden duidelijk hun tol geëist. Maar de lichtval was prachtig en de boomgaard beneden leek opeens deel uit te maken van onze kamer.
Er was driekwart jaar nodig om bij te komen en aan het balkon te beginnen. Al hadden we al wel voorzichtig, met gevaar voor eigen leven, proefontbeten op de wankele steiger, gewoon, voor het gevoel.

Een heel eigen ontwerp zou het worden en nou eens niet van hout, maar van ijzer. Een fragiele, bijna zwevende designdroom. Er werd beton en een hele vracht ijzeren buismateriaal besteld. Een jonge lasser werd ingehuurd, die het vak bij ons met veel vallen en nog veel meer opstaan onder de knie zou krijgen, al werkte hij al een paar jaar bij een lasbedrijf.
Nog half duf van zijn weekendbiertjes hing de knul met lasbril en vonkend apparaat op zaterdagochtenden onder ons kunstwerk in wording. Soms bleef hij gewoon een aantal dagen weg. Een stevige jongen, die rokend stopte met roken en na elke zin echtgenoot’s naam noemde en vooral door dat laatste was het heel moeilijk om kwaad op hem te worden.

Toen het laswerk na een maand toch eindelijk, eindelijk af was, besloten we opgelucht op de nog los liggende vloerplanken een glas wijn te drinken. Die wijn wiebelde weliswaar de glazen uit en wij stortten bijna de boomtoppen in, maar dat maakte niks uit.

En nu staat het hele ding er en is echtgenoot al vijf keer ‘zegenend’ met de meniekwast rond gegaan. De balkon brede, luie trap is zò theatraal dat ik spontaan in operaliederen zou willen uitbarsten, als ik afdaal naar de boomgaard. Deze zomer is nu weliswaar zowat voorbij, maar volgend jaar zijn we niet meer van ons fantastische bouwwerk af te slaan.

Vanochtend stond de bedenker trots te glimmen op de verfnatte brug, als kapitein van zijn nieuwe schip…