Barcelona 1972

Ik geef het op, smijt de handdoek in de ring, bedank voor de eer maar deze keer doe ik niet mee. Een vrolijke gelukkige gebeurtenis is te persoonlijk, te privé. Wat de ene hoogst verheugend vind is voor de andere een saaie boel. Dit dan nog uitleggen met een beperking van 300 woorden? Lukt nooit. Elk thema is een weliswaar eigen intense beleving die bij het zien van het daglicht over komt als een verkeerd vertelde grap zonder clou.
O, en dan moet er nog gekozen worden voor een bloemerige vertelstijl met veel krulletjes en tierlantijntjes! Wat moet ik me daarbij voorstellen?

‘Toen de trein zuchtend en piepend tot stilstand gekomen was spuwde hij Linda, samen met de andere puffende medereizigers uit op het uitgeleefde broeierige perron. Haar in hippe sandaaltjes gestoken voetjes zochten behoedzaam steun op de hobbelige keien. Haar ogen speurden koortsachtig enigszins paniekerig naar mij, bewoner van dit stukje zomers vakantieland. Welkom.’

Zo iets?

Meer dan vijftig woorden om ‘de geliefde’ uit de trein te doen stappen! En dit terwijl het hoogtepunt zich ergens vier dagen later op een paradijselijke avond bij een stil met maanlicht overgoten strand voltrok. Barcelona, meer dan veertig jaar geleden, de eerste keer verliefd. De herinnering, mij nu nog bijgebleven alsof het gisteren was. Zelfs 10 000 woorden zijn nog te weinig om de lezer een blik te gunnen op deze alles overdonderende werkelijkheid, de pure schoonheid eindigend in een onvoorspelbare surrealistische grap. Alsof we verplicht waren mee te doen aan een levensgroot straattoneel in deze bijzondere stad, alsof sprookjes dan toch niet bestaan daar de werkelijkheid het meest denkbeeldige fantasierijke ontelbare keren overtrof.

Nee, dit opperste geluk, mijn vreugdetranen van toen, die tomeloze onstuimige kinderlijke verliefdheid hier via te kort schietende omschrijvingen samen persen tot niets rakende vulgaire prietpraat, daar pas ik voor.