Bassie en Adriaan

Iedereen doet het op een andere manier, liefde willen krijgen en proberen te krijgen. Ik, ik ga ervanuit dat ik het krijg als ik het wil hebben, en als dit niet gebeurt, dan ga ik het netjes vragen, als daar niet op wordt gereageerd, dan ga ik het eisen, en als dat dan nog steeds niet werkt, dan word ik boos. Best simpel toch? Alleen het gedeelte van boos worden moet nog wat veranderingen ondergaan, op de een of andere manier maak ik ze steeds aan het huilen, en dan kan ik niet doorgaan met boos zijn. En dat leidt bij mij tot een hoge vorm van irritatie, wat dan weer leidt tot nog meer gejank van de kerel..

Bijvoorbeeld, en dit is maar een voorbeeld he, er hoeft niet van uit te gaan dat dit ook werkelijk gebeurd is en daarom noem ik geen namen..
Of nou namen zijn wel leuk. Ja, kijk, je hebt een mannetjespoppetje, en die heet Bassie. Bassie heeft een ex genaamd Bob. Deze zekere Bob stalkt hem tot dusver nog steeds en is een zeer vervelend personage met een ziekelijk karakter. Dan heb je daarbij een vrouwtjespoppetje genaamd Adriaan(nee dit is geen vrouwelijke benaming maar daar moet je even om heen kijken).
Adriaan heeft een gruwelijke hekel aan Bob, alleen om al om het feit dat Bob gewoon Bob heet. Adriaan vindt Bob namelijk een kutnaam(en gelijk heeft ze).

Bassie en Adriaan(haha) hebben een relatie. Op een mooie zomermiddag liggen zij samen op bed, halfnaakt. Met wat gevrij tussendoor hebben zij een grappig gesprek met elkaar. Wanneer Bassie ineens begint over de toekomst en als reactie hierop maakt Adriaan duidelijk dat zij later geen kinderen wil.
Dit gesprek wordt wat heviger met de menigeen aan meningsverschillen wanneer Bassie ineens zegt: ja maar Bob..
Adriaan blijft verbaasd 6 sec liggen en veert dan als een idioot overeind en gaat als een maniak haar kleren van de vloer afschrapen.
Bassie volgt met een sprint en komt niet goed uit zijn woorden. Wanneer hij dan(zo dom als hij is) de naam Bob nog een keer tegen Adriaan zegt.
Adriaan slaakt een gil en wil hem slaan, maar bedenkt zich en kleedt zich snel aan met het doel zo snel mogelijk de deur te bereiken en deze achter zich, hopelijk tegen de grote dikke rode neus van bassie, te smijten.
Bassie begint een heel gebrabbel over hoe zeer het hem wel niet spijt, en dat hij het natuurlijk niet meende, waarom zou hij nog aan bob denken? Blablabla een heel drama speelt zich af en Adriaan is ondertussen in een zeer pissige staat.
Wanneer zij zich uiteindelijk rustig laat zitten en probeert te luisteren naar Bassie’s gebrabbel, gaat ze van hem af zitten en koestert niet de behoefte tegen het op dat moment zeer lelijke hoofd van Bassie aan te kijken.
(Het is wetenschappelijk bewezen dat mensen die je op een bepaald moment niet kunt uitstaan, op de een of andere manier een lelijk uiterlijk aannemen)
Wanneer zij na een kwartier van zijn gebrabbel nog steeds niet welwillend is hem te vergeven en heel gekwetst om zich heen kijkt, krijgt Bassie ineens hele betraande ogen en adriaan kijkt hem beduusd aan.
Zou het? Is Bassie serieus aan het huilen? Dit verandert haar mening compleet vanaf dat moment en na nog wat gepraat is de ruzie/meningsverschil/moment van paniek opgelost.

Uit dit verhaal kan opgemaakt worden dat jongens ALTIJD gaan janken op de momenten wanneer het net niet moet…