Beestjes!

Vorige week liet een collega mij een pagina van de krant zien met daarop een gigantische afbeelding van een hoofdluis. Yak! Mijn gedachten dwaalden terug naar een warme zomermiddag een jaar of 20 geleden, toen ik tegen mijn moeder zei dat er “allemaal van die beestjes” op mijn witte hemdje zaten. De achtjarige krabt nog eens aan haar hoofd, moeder maakt vervolgens het hele huis schoon. Drie keer. Bij het zien van afbeeldingen van luizen, het denken aan luizen of het praten over luizen krijg je automatisch jeuk en je eerste gedachte is: “Ik heb ze ook!” In 99 procent van de gevallen is dat niet zo, en volwassenen hebben zelfs minder kans dan kinderen. Pffff….veilig! Denk je…. Nu ben ik zelf lerares, en ik heb een grote hoeveelheid heerlijk geurend lang haar. En vrijdag merkte ik dat een grote luizenfamilie zijn koffers had gepakt en een enkeltje paradijs had geboekt…op mijn hoofd!!! Van welke leerling ik dit kado had gekregen weet ik natuurlijk niet, maar elke krabbende leerling was een potentiële en toch ook onschuldige dader. Het gezin Luis heeft niet lang van het paradijs genoten. Ik heb ze allemaal om het leven gebracht met een stinkende lotion. Ze vielen bij bosjes. Mijn wastafel was een dankbaar doodsbed.
Nu het huis brandschoon is en het hoofd luisvrij, hoop ik ze niet over een paar dagen weer te mogen begroeten. Bij deze een boodschap voor alle luizen: luis-ter! Ik heb lotion! Dood moeten jullie! Kom langs en je krijgt er van langs. Een gewaarschuwd luis telt voor twee…..