Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zie ons daar nog staan voor een vitrine minikoelkasten.
‘Welke zal ik nemen, mam?’
‘Die gele, vind ik leuk’, antwoord ik.
‘Nee, mam dat lijkt wel een kanarie, ik wil wel een vette.’ Haar eerste salaris, als vijftienjarige, gebruikt ze om een mobiele telefoon te kopen.
De verkoper lacht als hij ons ziet kibbelen, later helpt hij ons als zij haar besluit heeft genomen, het wordt die blauwgroene Swing 200 pre paid.
De verkoper denkt nu te weten wat zij wil en is onderweg naar het magazijn om de gekozen mobiel te halen, als zij er nog snel achteraan roept: ‘Doe die gele er ook maar bij’.
De verkoper verander in een levensgroot vraagteken. Hij draait zich om, komt terug en vraagt: ‘Meisje, neem je me nu in de maling?’
‘Nee, ik wil er echt twee.’

Nu kijk ook ik haar aan alsof ze de weg kwijt is geraakt, zij lacht en zegt: ‘Die ene is voor mij en die kanariegele is voor jou, mam.’
Sprakeloos, sta ik daar een moment, dan pak ik haar beet en geef haar een dikke knuffel. De verkoper gelooft nu echt dat hij er twee moet gaan pakken en trekt een sprintje richting het magazijn.
Ik probeer nog even: ‘Ik heb toch zo’n ding niet nodig’ en ‘dat is toch veel te duur.’ Maar niets lijkt te helpen. Zij is vastbesloten dit te doen zoals zij het graag wil.
Ik geef me over en samen verlaten we de winkel, met twee swingende mobiele telefoons.

Nu zeven jaar later, is dochter al met haar achtste mobiel aan het bellen, ze werden met de jaren steeds kleiner, mooier en met nog meer mogelijkheden.
Mijn swingende kanarie deed het tot vorig jaar goed, maar de laatste tijd begon hij toch echt te dementeren. Voor mij hoeft zo’n mobiel niet echt, als ik even niet thuis ben, ben ik gewoon tijdelijk niet bereikbaar, ik vind het zelf wel lekker rustig.
Maar na lang zeuren hebben de huisgenoten mij vandaag zover, ik heb een nieuwe mobiel gekocht.
De jonge verkoper van vandaag viel bijna om van schrik, toen ik vertelde dat ik mijn Swing 200 zou gaan missen. Hij had moeite mij niet uit te lachen.
Nu maar hopen dat ik aan mijn nieuwe mobiel kan wennen en hij aan mij. Ik heb twee linkerhanden als het om SMS-en gaat, de toetsen zijn te klein, geef mij maar een pc. Hij is zo anders dan mijn vertrouwde kanarie met een eigen verhaal.


pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

12 reacties

Ma3anne · 26 oktober 2006 op 08:00

Wat lief dat je dat eerste mobieltje van haar kreeg! Staat mijn vaste nummer al in de nieuwe? Mobiele nummer hoeft niet, want ik vergeet mijn mobieltje (een stokoude Nokia) toch altijd mee te nemen.;-)

Nana · 26 oktober 2006 op 10:26

Nou daar verheug ik me nou op! Wat een lieve dochter en een lieve column. Ik ben ook zo gehecht aan mijn oude mobieltje…

klapdoos · 26 oktober 2006 op 11:48

Die mobieltjes die weten wat. Mijn vrouw en ik hebben er allebei een, alleen die dingen staan zelden of nooit aan. Tja waarom dan aangeschaft? Was wel makkelijk als je ergens heen ging of zo, maar laten we dat ding thuis omdat we van elkaar denken “ach zij neemt de hare wel mee”. 😀

arta · 26 oktober 2006 op 14:12

Een mooi verhaal, en een lief gebaar van je dochter!
🙂

pally · 26 oktober 2006 op 14:16

Vet leuke column. En wat een aardige dochter!

DriekOplopers · 26 oktober 2006 op 20:44

Wat nou, hippe telefoon? Mijn haast antieke m50-je doet het al jaren prima. Ik kan bellen en sms’en. Ik kan er niet de magnetron mee uitzetten, de voordeur openen of rechtstreeks de staatstelevisie van Laos bekijken, maarre… Of ik dát nou zo erg vind…

En inderdaad: je hebt een schat van een dochter. Zal ze wel van haar moeder hebben 😉

Groeten,

Driek

KawaSutra · 26 oktober 2006 op 23:46

Leuk verhaal Pepe, met plezier gelezen.
Ik heb ook jarenlang een Swing gehad dus ik ken het gemis en het wennen aan de kleine toetsjes. Het enige wat ik er mee doe is eigenlijk opladen want altijd als ik hem dan een keer echt nodig heb, heb ik hem niet bij me.

KingArthur · 27 oktober 2006 op 10:26

Leuk, een mini-koelkast die ervoor kan zorgen dat de relaties niet bevriezen. Misschien dat de tijd er ooit komt dat ik ook nog met zo’n ding rond zal lopen.

vanlidt · 27 oktober 2006 op 10:47

Het zal wel aan mij liggen, maar van de stokoude Nokia (zoals die van Ma3anne) krijg ik barstende koppijn.

En er is inderdaad iets mis met die onaflatende bereikbaarheid van iedereen; gelukkig is er nog hoop voor deze wereld, zolang er attente dochters bestaan.

Nick · 27 oktober 2006 op 11:35

ik heb ook nog zo’n koelvriescombinatie. leuk verhaal en doe mij ook zo’n dochter…

Mosje · 27 oktober 2006 op 12:26

Nou pepe, bellen maar.
06drsmosje
😉

SIMBA · 28 december 2006 op 19:18

“zucht” ja, dat eerste mobieltje!
Maar qua gebruikersgemak vond ik die grotere mobieltjes toch prettiger. Ik heb nu dan wel een hele hippe, handige kleine…maar die toetjes zijn zooooo klein, ik kan met veel moeite er maar 1 tegelijk indrukken.

Leuke column!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder