Bejaarden helpen me de komkommertijd door

De TV gaat aan, zappend ga ik van het ene komkommertijd-programma naar het andere. Opeens kom ik bij een stel bejaarden aan. Aangezien deze groep mensen niet de allersnelste personen zijn op aarde, duurde het programma ruim een uur. En eerlijk is eerlijk, dat uur ben ik niet van mijn bank geweest. Tja, je gaat toch ineens nadenken. Ik word ouder. Ik heb die groep al jaren belachelijk gemaakt en over 50 jaar gaat ‘de jeugd van tegenwoordig’ mij belachelijk maken. Eigenlijk vind ik het niet zo een ramp dat ik belachelijk gemaakt ga worden, want ik wordt later een hele stoere opa, die ze allemaal wel eens verteld hoe het moet en……Hoor mij nou, ik lijk precies op een opa van nu, die alles beter weet, dan die jonge ik-kan-zoveel-van-die-oude-mensen-leren zusters. Het vervelende van ouder worden, van heel oud worden, is die kwaaltjes! Op een gegeven moment kan je gewoon niet zoveel meer. Niet meer sporten, rennen, vliegen, springen (vallen dan weer wel) en weer opstaan. De enige beweging die je krijgt is de beweging van je trillende Parkinson hand. Toch denk ik dat ze best wel wat kunnen én willen, toch denk ik dat ze van de zuster gewoon op hun kont moeten blijven zitten en moeten staren en waarnaar? Precies! Ik weet zeker dat de oudjes echt niet alleen maar naar natuurfilms willen kijken en alleen maar willen breien. Ik weet zeker dat knutselen niet hun nummer één hobby is. Er is simpelweg geen keuze in die verzorgingstehuizen. Welke knappe kop bedenkt er wat goed is voor bejaarden? Als ik ga nadenken over wat ik nu leuk vindt…mooie vrouwen, uitgaan, dansen, concerten, filmpje pakken, internetten, gamen, gewoon kijken naar anderen (terrrasje, strand), feestje organiseren enz. Dan weet ik dat ik dat over 50 jaar ook leuk vind. Ik sla de krant open en kijk naar een actiefoto van een oudje. Zie je nou wel! Oudjes leven helemaal op bij een stoer evenement. De eerste stap is al gezet met hun ultra hippe karretjes, zelfs jongeren kijken vol jaloezie naar die karretjes van opa en oma. Dit is al een begin.

Ik ben benieuwd hoe dat er over 50 jaar uitziet. Nu is er al één keer in het jaar op Zandvoort een scootmobiel race. Ik voorspel dat de NOS over 50 jaar eindelijk weer iedereen met zijn bord op schoot voor de TV krijgt. De Nederlandse Scootmobiel-competitie laat wekelijks samenvattingen zien van de topritten die in het weekend gereden worden. Oudjes die sleutelen aan hun bolide, stiekem even opvoeren en de banden van de concurrentie even een beetje losdraaien als er niemand kijkt. Een wereld van bedrog, chantage en rellen. Ik zie de stoeltjes uit stadions al rond vliegen. Schandalige leuzen worden er weer gezongen “opa, opa, rijdt je pik niet achterna” en “Ophoeren, ophoeren, je mag je scootmobiel niet opvoeren!”. De scheidsrechter die het niet meer aan kan staakt de wedstrijd. Vuurwerkbommen, winkelruiten sneuvelen….”die jeugd van tegenwoordig” zeiden ze vroeger al tegen hen, ze zijn lekker meegegroeid. Kijkend naar de televisiebeelden zie ik de ‘fans’. Groepen opa’s, samenscholingen, blowen, spugen, schelden, drinken. Oh wat is het toch heerlijk net als vroeger toen er nog voetbal was.

Mijn broer en ik houden ook wel van een potje voetbal, maar dan effe lekker onderuitgezakt op de bank. In onze handen de controllers van de Playstation 2. Ik kijk vooruit, ik kijk naar de jaren….2080…poe dat is ver weg. Dan zijn we vast al bij Playstation 53. Wordt vast lastig bijbenen voor de oudjes? Nee, is het antwoord. Wij zijn immers de computer-generatie. Het zit in ons. Laat die computer nou gewoon de verzorgingstehuis terroriseren. Gooi lekker wat ibreedband-internet PC’s neer en laat ons surfen. Smartlappen, houd ik nu niet van, dus waarom wel over 50 jaar. Opa J. Smit, hoeft dus echt niet bij mij langs te komen. Laat mij maar gewoon swingen op de hip-hop beats en wat lekkere vertrouwde tijdloze disco. Ik bel mobiel naar mijn jongere scharrel. Ik toeter als ik voor haar deur sta. Ze doet open, langzaam trek ik op met mijn opgevoerde scootmobiel….