Bejaardenterreur

Je zit na een korte ziekenhuisopname bij te komen in een verzorghotel in Noordwijk aan Zee. Te ziek nog om naar huis te gaan, maar te goed om een duur ziekenhuisbed bezet te houden. Aan de ene kant is het een geluk dat er zoiets bestaat als een verzorghotel, maar anderzijds mis je jouw eigen bed, en thuis. Het is op zijn zachtst gezegd onplezierig om door zoveel handen heen te gaan. Handen die je rolstoel voortduwen: oké. Lastig om het iemand te vragen, maar dat leer je al. Handen die je wassen en aankleden: liever niet, maar er is geen ontkomen aan.

Je laat je naar het nieuw aangelegde terras ter hoogte van het souterrain rijden om de najaarszon te voelen prikken. Het ontbreekt daar aan uitzicht op dit ingebouwde terras, maar je zit uit de wind. Dat dan weer wel. Verpleegsters en bediening lopen af en aan om jou en de andere verzorghotelgasten het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Uitzicht, dat mis je, letterlijk en figuurlijk.

Dus wat doe je? Na een lange overpeinzing raap je al je moed bijeen en vraagt een verzorgster of het mogelijk is om naar de eerste etage gebracht te worden. Daar bevindt zich namelijk het glazen trappenhuis, met uitzicht op zee. Als je zou kunnen veerde je op bij het idee om het letterlijke uitzicht alvast te veroveren. Het figuurlijke komt wel.

Liefdevolle, warme handen duwen je naar de eerste etage. Verder lukt het wel, zeg je, en de handen lopen weer weg. Je pijn verbijtend win je de strijd met de meters die voor je liggen; je legt ze meer dan dapper af.

Tranen vechten om een uitweg. Ooghoek of recht naar beneden? Trillende handen en vingers missen de kracht om je terug te brengen naar ‘start’. Daar zit je dan, jezelf vermannend en afvragend hoe het toch kan zijn dat het uitzicht op deze sublieme plek ondoorzichtig is.

Met tegenzin druk je op de alarmknop die om je nek hangt. Even later komen de lieve handen weer aangesneld.
“Gaat het niet?”
“Nee. Waarom is het glas zwárt?”
“Dat zal ik u laten zien. Kom, we gaan naar het dakterras”.

De lieve handen duwen je de lift in en drukken het knopje van de hoogste etage in. De lift doet, met hetzelfde automatisme als de handen die je voortbewegen, wat hij moet doen. De deur naar het dakterras staat open en de handen pakken een op- en afrit om jouw rolstoel overheen te laten glijden.

“Ziet u dat grote, nieuwe huis daar? Er woont een gezin in met twee kleine kinderen. Zij wilden geen inkijk en hebben bij de gemeente bewerkstelligd dat wij het trappenhuis van opaque glas moesten voorzien.”
Samen staar je naar het huis. Een grote tuin, zwembad, speelmateriaal. In gedachten zie je het gezin dat daar woont naar het strand lopen. De kinderen spelen in het zand, zoeken schelpen en doen tikkertje met de golven. Hun ouders genieten, hand in hand, van het schouwspel. Gezondheid is heel gewoon. Ouderdom nog ver weg.

“Wij vonden het juist zo leuk om onze gasten vanuit het trappenhuis over zee uit te laten kijken. Maar ja, het heeft niet zo mogen zijn”. Zij strijkt over je arm. “Maar weet u, met onze hulp kunt u altijd op het dakterras komen hoor. Dat doen we met plezier.”

Je ogen lichten op. Je glimlacht. De zon lijkt door te breken.
In de verte verschijnt een donderwolk. Je ziet het, rilt en fluistert: “En in de winter dan? Of als het regent?”