Betoverd

Haar make-up doos ligt geopend op tafel. Bedachtzaam pakt ze de juiste kleur. Ze reikt haar hand richting mijn gezicht en zorgvuldig kleurt ze mijn lippen rood. Haar lippen bewegen mee alsof ze haar eigen spiegelbeeld voor zich ziet. Als versteend sta ik voor haar en onderga gelaten de betovering die zich binnen nog geen half uur heeft voltrokken. Anne, mijn grote zus, kijkt inspecterend langs mijn lichaam naar beneden en trekt een plooi in de jurk recht. Een mottenballenlucht hangt als een aura om mij heen, maar dat schijnt niemand te deren. Ik had vanmiddag uren gezocht naar passende kleding in een oude dekenkist op zolder. Zelfs mijn eigen babykleertjes vond ik er nog terug. Een hartjesjurk die mijn moeder jaren geleden gekocht had, uit schaamte nooit gedragen, kwam onder uit de kist te voorschijn en leek geschikt.
Anne verdwijnt uit de kamer en komt even later trots terug met de keukenspiegel die ze me dwingend voor houdt. Na een vluchtige blik beantwoord ik haar innemende lach met het trekken van een grimas. Onzeker zoek ik de ogen van mijn moeder die me bemoedigend toelacht. Mijn vader zit als altijd in zijn rookstoel, werpt even een blik omhoog maar duikt weer weg in zijn krant.

“Nou, veel plezier hoor”, roept mijn moeder mij na, “en hoe laat ben je thuis?” Ik trek de deur achter me dicht zonder te antwoorden. Gelukkig is het al bijna donker en is het niet ver lopen naar school. Ik blijf dicht langs de hagen van de voortuinen, tevergeefs verschuilend. Een buurman even verderop verlaat net zijn huis en bekijkt mij meewarig. “Zo’n grote knul in een jurk, haha. Ben jij nou een vent?” Zijn woorden verpletteren mij als door een mokerslag. Ik durf niet op te kijken en versnel mijn pas.
Wie bedenkt ook zoiets; moet ik als vrouw verkleed naar school. Mijn vrienden zullen ook wel denken, als ze al komen. Vanmiddag leek het me nog wel leuk maar ik hou eigenlijk helemaal niet van carnaval. Was ik maar thuis gebleven. Nu kan ik niet meer terug; mijn zus heeft zo haar best gedaan. Twijfelend tussen voor- en achteruit loop ik verder.

De school naderend hoor ik verstomde hoempapa-geluiden, verwaaid door een stevige bries die bijna de pruik van mijn hoofd rukt. Deed die dat maar; ik zie er toch niet uit zo? Met een gezicht op onweer betreed ik de trap naar de hoofdingang, gelukkig is er niemand die me ziet. Aan het einde van de hal is het trappenhuis met zijn brede betonnen treden waarover ik dagelijks van klas naar klas ga, onopvallend tussen honderden andere kinderen. Bovenaan de nu verlaten trappen wacht de aula waar het feest in volle gang is. Stel dat ze mij uitlachen! Verlamd door onzekerheid zoek ik een uitweg.

In de hoek van de hal zie ik de nu onverlichte gang naar de gymzalen. Schichtig rond kijkend snel ik richting klapdeur en vlucht naar binnen. Achter mij hoor ik het zwiepende geluid van de sluitende deur wegebben in de holle ruimte. Ik verstop mij achter een van de steunberen van het door het feestgedruis schuddende gebouw. Langzaam met de rug tegen de muur laat ik mij door de knieën zakken en zoek tevergeefs de geborgenheid van de moederschoot. Minutenlang, of zijn het uren, zit ik in die houding, worstelend met mezelf. Kon ik maar verdwijnen, oplossen in het niets. Een beangstigende paniek neemt de overhand. Ik kan hier toch niet de hele avond blijven zitten? Tranen onderdrukkend zoek ik een oplossing. Ik kan kiezen: dwalen door het verlaten gangenstelsel van het enorme schoolgebouw of de confrontatie aangaan.

Met vegen in het gezicht richt ik mij weer op. Ik verlaat deze martelgang en raas resoluut met zevenmijlsstappen de trappen op. Door de glazen klapdeuren van de aula komt het geluid van een hossende mensenmassa mij tegemoet. Ik tover een smile op mijn gezicht en met een ferme zwaai gooi ik de deur open……..