Ik ben doodop wanneer ik thuis kom uit mijn werk. Niet zozeer lichamelijk, als wel psychisch zit ik vol van alles wat er gebeurd is. Ik zet een wasmachine aan, stop mijn vuile kleding erin en doe er nog wat spullen van mijn dochter bij. Zo, die draait. Ik ga even op bed liggen en laat mijn gedachten tot rust komen. Wanneer ik bijna in slaap doezel, stormt dochterlief ineens mijn kamer binnen. Woest is ze!
Ik heb haar vestje in de wasmachine gestopt terwijl dat he-le-maal niet moest!!!
Ze had het nét nodig en er volgt een hele tirade over hoe stom, achterlijk en dom ik wel niet ben!
Gisteren hadden we een zelfde soort ruzie en toen ging het juist over iets dat ik juist niet in de was had gedaan. Wanneer ik haar zo tekeer zie gaan, dwalen mijn gedachten ongewild weer af naar vandaag.
Bij binnenkomst op de afdeling, krijg ik te horen dat een patiënt uit mijn groep zich van het leven beroofd heeft. Een jonge man nog, die de jarenlange strijd die hij leverde, onmogelijk kon winnen. De laatste contactmomenten met hem spelen zich nogmaals af in mijn hoofd. In mijn vak moet je accepteren dat niet alles te voorkomen of te genezen is. Maar dat maakt het tevens zwaar. Want onherroepelijk krijg je met dit soort keuzes te maken. Soms kun je je daar in vinden, maar soms ook niet.
We moeten de overige patiënten gaan inlichten over deze trieste gebeurtenis. Mensen zijn overstuur: het komt ineens wel érg dichtbij. Steun en opvang bieden heeft onze eerste prioriteit en daar hebben we de rest van de dag onze handen vol aan.
Wanneer ik de kamer oploop van een nog jong meisje, zie ik in één oogopslag dat het niet goed met haar gaat. Ze heeft flinke krassen op haar onderarmen en zit onder het bloed. Ineengedoken zit ze op haar bed en lijkt geen weet te hebben van de wereld om haar heen. Haar innerlijke pijn is soms zó groot, dat ze het niet meer kan verdragen. De lichamelijke pijn die ze zichzelf op zo’n moment toebrengt is te verkiezen boven haar innerlijke pijn én brengt haar meteen terug in de realiteit. Ze voelt pijn, dus ze bestaat. De traumatische ( her) belevingen vanuit haar jeugd overheersen soms in het hier en nu. Om grip op zichzelf te krijgen verwondt ze zich. Ze kan maar één pijn tegelijk voelen, per slot van rekening. Wanneer ik haar wonden inspecteer zie ik tevens haar machteloosheid om op een andere manier met haar problemen om te gaan. Terwijl ik haar help met verbinden heb ik een kort gesprekje met haar en nodig haar daarna uit zich onder de mensen te begeven en wat afleiding te zoeken. Ze heeft nog een lange weg te gaan.
Ik kijk naar mijn dochter. Veertien jaar en gezond van lijf en leden, gelukkig. Een puber.
Ze maakt zich druk om haar vestje, terwijl er nog zeker drie anderen in haar kast hangen…
21 reacties
Ma3anne · 24 mei 2005 op 10:22
Ja, kan me voorstellen dat zo’n contrast veel van je vraagt op zo’n moment. Mooi geschreven.
Mup · 24 mei 2005 op 15:00
[quote]Ze heeft nog een lange weg te gaan.[/quote]
Jij en je dochter ook, hoewel ik bij jullie wel denk dat dat goed komt,
Groet Mup.
Mosje · 24 mei 2005 op 15:49
Weet niet helemaal zeker wat je punt is in dit verhaaltje. Dat pubers van 14 zich niet zo druk moeten maken om kleding omdat er zoveel ellende is op deze wereld? Je slotregel doet zoiets vermoeden.
Ben ik dan niet met je eens. Het doet me denken aan mijn ouders die me zeiden dat ik niet zo moest zeuren over eten omdat er in Biafra duizenden mensen stierven van de honger.
Als je punt is dat je als ouder soms sterk moet “overschakelen”, dan ben ik het wel met je eens.
champagne · 24 mei 2005 op 15:55
Mijn punt is het omschakelen voor mij als moeder en het feit dat ik blij ben dat mijn dochter in de gelegenheid is zich nog druk te maken over puberdingetjes…zoals het hoort op je veertiende. 😉
Daarbij is me regelmatig gevraagd eens iets over mijn werk te schrijven, wat ik bij deze dus ook meteen maar ingelost heb.
Mosje · 24 mei 2005 op 15:58
Dat van dat omschakelen kon ik dus vermoeden, maar dat je blij bent dat je dochter zich druk kan maken om kleding dat blijkt toch nergens uit hoor. Dan had je toch je slotalinea anders moeten inrichten.
Maar goed, waar maak ik me eigenlijk druk om?
😛
champagne · 24 mei 2005 op 16:01
[quote]Veertien jaar en gezond van lijf en leden, gelukkig.[/quote]
Hieruit misschien, Mosje?
Mosje · 24 mei 2005 op 16:08
Ja, maar je slotzin luidt toch:[quote]Ze maakt zich druk om haar vestje, terwijl er nog zeker drie anderen in haar kast hangen…[/quote]en dat heeft toch zoiets van: “waar maakt ze zich druk om?”
Troy · 24 mei 2005 op 16:25
Hoe dan ook. Ik vind het interessant om dit soort dingen te lezen. En ik begrijp je punt wel denk ik. Alleen de titel van je stuk zegt al genoeg. Ik kan het me indenken dat je na zo’n heftige dag op je werk blij bent om te zien dat je dochter zich druk kan maken om een vestje. Dat relativeert de boel wel meteen weer. En dat is dan waarschijnlijk ook net wat je nodig hebt. Ook vind ik het leuk om wat meer te weten te komen van de personen die achter al deze schrijfsels steken. Bij deze dus:-)
champagne · 24 mei 2005 op 16:48
[quote]”waar maakt ze zich druk om?”[/quote]
Mosje, mosje….natúúrlijk denk ik bij mezelf: waar maakt ze zich in godsnaam druk om? Maar ik kan ook lachen om het feit dat de wereld voor haar vergaat wanneer haar vestje in de was zit, terwijl ze er nog 3 heeft. Ik ben blij dat ze niet méér aan haar hoofd heeft dan dat.
En nou neem ik mezelf voor op te houden met uitleggen.
Wie het nu nog niet snapt, snapt het waarschijnlijk nooit.
😛
Wright · 24 mei 2005 op 16:54
Één kleinigheidje
[quote]Ik zet een wasmachine aan, stop mijn vuile kleding erin en doe er nog wat spullen van mijn dochter bij. Zo, die draait.[/quote]
Bij mij gaat het meestal andersom.. 😀
Mooie column, Champ.
En ook logisch dat je als je thuis komt met zoveel narigheid dat het ‘geneuzel’ over zo’n jasje dan even niet lekker valt.
Maar bij mij kwam de boodschap,’gelukkig dat het jasje je grootste probleem is’ wel over.
Mosje · 24 mei 2005 op 17:01
Ik stop met reageren hoor, anders ga ik nog op Mauritz lijken.
😛
Kees Schilder · 24 mei 2005 op 17:40
O,ik dacht net dat Mauritzz een pseudoniem van je was 😀
Maar zonder dollen;ik begrijp wat je bedoelt Champagne.Alles is relatief
Raindog · 24 mei 2005 op 18:05
Kan me wel wat in Mosjes commentaar vinden. Ben zelf ook regelmatig ermee tegen de lamp gelopen dat een lezer iets heel anders oppakt dan je het zelf bedoeld had. Een geschreven stukje is niet een ‘statisch’ iets dat je als schrijver overdraagt maar iets dat door anderen ‘dynamisch’ wordt opgepakt. Zoals ik een schrijfster in een interview eens hoorde zeggen (bij benadering): “Zodra iemand anders het gelezen heeft is het niet meer van jou.” Toch is de boodschap van deze column, zeker na bovenstaande correspondentie, gelukkig wel bij me overgekomen.
Detail; je vermeldde dat je wel eens gevraagd werd om iets over je werk te vertellen. De vergelijkende lijn tussen je werk en je puberdochter vind ik persoonlijk niet helemaal gelukkig gekozen geloof ik omdat het twee volstrekt verschillende grootheden betreft. Tussen die twee te relativeren heeft in dit geval naar mijn bescheiden mening niet helemaal het effect teweeg gebracht dat je waarschijnlijk beoogd hebt, simpelweg omdat de vergelijking in de eerste plaats al niet echt opging.
Louise · 24 mei 2005 op 18:30
Ik vind juist het contrast wel moedig gekozen. Juist omdat je je dochter inzet.
Ook vind ik het zeer knap dat je op zo’n moment de boel kunt relativeren. Ik geloof niet dat ik dat zou kunnen en ter plekke uit mijn vel zou springen.
Maar goed, tussen het moment van de hysterische dochter en het moment van opschrijven zit waarschijnlijk een perfecte afkoel-periode 😉
KawaSutra · 24 mei 2005 op 18:31
[quote]De vergelijkende lijn tussen je werk en je puberdochter vind ik persoonlijk niet helemaal gelukkig gekozen geloof ik omdat het twee volstrekt verschillende grootheden betreft. [/quote]
Ik ben het niet met je eens Raindog. Ik zie meer de vergelijking tussen twee pubermeisjes waarvan de een diep in de problemen zit door omstandigheden en de ander alleen te maken heeft met de puberprobleempjes van alle dag. M.i. heel goed tegenover elkaar te plaatsen.
Jouw boodschap is wat mij betreft luid en duidelijk over gekomen Champagne, en nog mooi beschreven ook. 🙂
sally · 24 mei 2005 op 22:15
Bij mij kwam het honderd procent duidelijk over.
In één keer.
Vind `m geweldig geschreven…
Misschien moet je dáárvoor wel moeder zijn. 😉
liefs
Sally
KingArthur · 24 mei 2005 op 23:21
Wat kan het leven toch zwaar zijn :-D.
En nu eens geen gezeur van mijn zijde. De volgende gedachte kwam bij op tijdens het lezen: een gevoel rationeel beschreven om er een gevoel bij te krijgen. Knap verhaal!
Li · 25 mei 2005 op 00:08
Goed geschreven en aangrijpend verhaal Champagne.
Het zal je kind maar zijn.
Li
melady · 25 mei 2005 op 01:41
Een prachtig verslag met tegenstijdigheden.
Zo erg herkenbaar in alle opzichten…
Melady:-)
Dees · 25 mei 2005 op 08:53
Tsja, ik snap Mosje ook wel een beetje en tadáá, ik ben inderdaad geen moeder. Al geloof ik ook niet zo in de tweedeling in mensen met en mensen zonder kinderen. Mens is mens, observatie is observatie.
Verder een vraag, of een milde verwondering misschien wel; vind je het niet vervelend en op een bepaalde manier misschien zelfs riskant om over je werk te schrijven en over bestaande mensen aldaar? Ik krijg er een beetje voyeurgevoelens bij, als ik lees over meiden die zich opensnijden. En andersom, als ik dat meisje was, zou ik het niet prettig vinden om jouw column tegen te komen…
Het is overigens wel als vraag bedoeld en niet als verwijt (zou zo over kunnen komen wellicht)….
champagne · 25 mei 2005 op 17:36
Dit verhaal zat eerst heel anders in elkaar. Ik schreef over iets wat zo’n grote impact had op ons hele team, dat het iedereen, ook thuis nog bezighield. Helaas was dat verhaal te herkenbaar, omdat het zo uniek was. Ik moest het loslaten en ben gaan herschrijven over anderen zaken die impact hebben, op mij als verpleegkundige en als mens. Natuurlijk heb ik details, personen en situaties verzonnen. Ik put uit 20 jaar ervaring, dus dat was niet zo moeilijk. Ik heb echter wél geprobeerd een realistisch beeld neer te zetten. En inderdaad, soms gebeuren er meerdere heftige dingen op 1 dag.
Ik heb te maken met mijn beroepsgeheim, dus kan het me niet permiteren personen of situaties neer te zetten zoals ze werkelijk zijn. Ik heb voor mezelf met deze mix aan gegevens een goed evenwicht gevonden daarin vind ik. Iedereen of niemand kan zich erin herkennen.