Betrekkelijke rust onder de boom

Opeens heb je het. Je pakt je tas, je sleutels, gooit de deur achter je dicht en bent weg. Om met een cappuccino en een glas op een terras te gaan zitten schrijven. Dat verliep allemaal minder vlot dan ik het hierboven beschrijf. Ik miste het schrijven ontzettend, maar kwam er niet aan toe. Juf Gerda van Papiamentules had dat door, en zei dat het eens tijd werd, dat ik onder de spreekwoordelijke boom ging zitten. Alles om je heen desnoods gewoon in elkaar laten donderen, en niets doen. Ik ging daar eens over nadenken, daar had ik de tijd wel voor, onderweg in de auto. Die overigens na een aanrijding met de auto van een dame met een mooie oorbel van Philips weer als nieuw is. Iedereen kan het navertellen, en dat telt.
Dat niets doen, is niets voor mij, toch moest er wat gebeuren. Want volgens mij kun je een persoon die graag schrijft vergelijken met een verslaafde. Neem de verslaving weg en je krijgt afkickverschijnselen. Thuis kwam het er maar niet van om te schrijven, zodra ik het wilde gaan doen, en mijn pc opstartte, was er eerst nog werk te doen. Mails beantwoorden, administratie van de vereniging, telefoneren, en tegen de tijd dat alles rond was, was het weer tijd om mijn dagbedervers op te halen.

Tot ik het opeens had. Ik ben naar Punda gereden, kwam tot de ontdekking dat ik geen schrijfgerei mee had, lang leven de pc, en struinde in het toeristische gedeelte van ‘mijn’ eiland de winkels af naar een schrijfblok. Ik vond een kasboek, ook van papier dus functioneel genoeg, en een echte nep Parker. Mijn volgende uitdaging bestond uit het opzoeken van een terras zonder bekende gezichten, op zich ook een hele klus, op dit kleine eiland. Ik heb het hier echt zwaar.

Eenmaal op het terras, met bijna uitzicht op het patat- met- appelmoes hotel, waar tot de dag ervoor nog de vroegere juf van onze jongste uit Nederland logeerde, kon ik aan de slag. Het was genieten met juf. Zeker ook voor jongste, die meteen van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt en zijn huiswerk liet nakijken. Twee weken daarvoor waren opa en oma geweest, we hebben alleen al genoten van het genieten van deze mensen. Het afscheid nemen viel zwaar. Dat is toch wel een goed teken, dat is rijkdom. Feitelijk merken dat je wel uit het zicht bent van mensen die je belangrijk vind, maar niet uit het hart. ‘Ik zou nooit meer arm willen zijn’, zou opa zeggen. Daarmee kon ik meteen pedagogisch verantwoord mijn kroost troosten, bij het verlaten van het vliegveld.

Nog geen twee jaar terug schoof ik met vriendin nog wel eens achter een luxe bak prut, om wat op papier te zetten. Vriendin is georganiseerder dan ik ben, en had altijd een blok en reservepen mee. Nu schrijven we naar elkaar en tellen de woorden. Ons 10.000e woord was ‘betrekkelijk’ ik schreef haar toen over mijn betrekkelijke rust moment. Oudste had een filmavond op haar kamer met vrienden en jongste lag te slapen.

Alles is betrekkelijk. De rust op ‘mijn’ eiland, de afstand tussen geliefde mensen en mijn spijbelen ‘onder de boom’. Maar ik geniet en beschrijf het, totdat mijn bijna echte Parker het begaf, en mijn begrijpend lezen toets in het Papiamentu wachtte nog op me. Ik bedacht me nog, om te zeggen als ik de volgende dag weer les zou gaan, ik altijd nog kon zeggen dat ik Gerda’s advies had opgevolgd en ‘onder de boom’ ben gaan zitten. Ik heb het bij die gedachte gelaten, afgerekend en naar mijn dagelijkse routine gereden, maar niet voordat ik in de auto nog even heel hard meegezongen heb met ‘Gestolen tiet dat is een godsgeschenk’ van Rowen Hèze.