Bevrijdingslied

Dit lied was altijd al een protestlied. Hoe toepasselijk dat vorig jaar een internetactie werd gestart, om dit bijna twintig jaar oude nummer als ‘Christmas Number One’ in de UK singles chart te krijgen. Dit om te voorkomen dat er voor het vijfde opeenvolgende jaar een X Factor-winnaar op één zou belanden. En natuurlijk lukte dat. Met dit nummer lukte eigenlijk altijd al alles. Ik heb nooit geprobeerd te vliegen, maar ik weet zeker dat ik met deze muziek luid op de voorgrond, best een eindje op zou kunnen stijgen. Er was meer, veel meer helende muziek, ik heb er lades vol van, maar dit is zonder twijfel het allerbeste lied voor de gekwetsten, de machtelozen, de genegeerden. Hoe ruig en hard ook, dit lied is niet voor macho’s, nooit geweest ook. Het roept te veel emoties op, het masker valt geheid. Dit lied is voor die met de pijn die maar langzaam slijt.

De beste feesten in de jaren negentig eindigden ermee. Het uit duizenden te herkennen intro met die vier korte erupties van drum, gitaar en bas, gevolgd door het onheilspellende, maar vooral ook geniale basloopje, waarna de koebel het ontladen van het muzikale energieveld aankondigt.

Al is het een protestsong tegen racisme in het leger en de politie, voor mij is het vooral een bevrijdingslied. Het verzachtte de oorlog in mezelf, heelde de fikse wonden die mijn jeugd sloeg, schaafde wat van mijn zelfopgelegde rigide discipline.
Hoe louterend was de verbondenheid met vrienden die exact hetzelfde bevrijdingsgevoel beleefden. Of de herkenningsblik van onbekenden die je tijdens het headbangen een paar seconden ving. Al ritmisch springend wisten we zeker dat we ons nooit meer door iemand lieten vertellen wat te doen. Of het nu de pijn was van een liefdeloze jeugd, destructieve relatie, verwaarlozing of misbruik, alles vond een uitweg in het opzwepende ritme, gecombineerd met de oh zo eenvoudige, maar uiterst effectieve tekst.

Nu, bijna twee decennia later, kom ik nog wel eens op een feest waar het ouderwets knallend eindigt. De vuist gaat vanzelf de lucht in, de roep om bevrijding overspoelt me en ik kan niet anders dan wild bewegend in de muziek opgaan. Nog steeds zó lekker, zó bevrijdend.

Oud zeer? Sentiment? Of doe ik nog steeds te vaak wat van me wordt verwacht?