Bij de slager

Het jongetje dat met zijn vader bij de slager staat kan niet ouder zijn dan een jaar of negen, maar door z’n verveelde en verwende uitdrukking lijkt hij eerder een oud mannetje. Als de slager hem vraagt of hij een stukje worst lust trekt hij een vies gezicht en vraagt argwanend: ‘Worst?’ Kennelijk staat dit artikel niet op zijn lijst van eetbare waren die gedomineerd wordt door zalmsnippers in bladerdeeg, truffel en gevulde courgette. ‘Ja, worst’, zegt de slager die inmiddels een lamme arm begint te krijgen. ‘Wat voor worst?’, wil de piepjonge bejaarde weten. ‘Gekookte worst, vers gemaakt’, antwoordt de slager, die steeds meer moeite heeft zijn ergernis te onderdrukken.
Het ventje brengt nu met tegenzin zijn lijfje, dat aan alle kanten wappert van de dure etiketjes in de richting van de toonbank en neemt het stukje worst tussen de toppen van z’n duim en wijsvinger. Hij houdt het voedsel zo ver mogelijk van zijn gezicht af en bekijkt het met grote achterdocht alsof het een bom is die ieder moment kan ontploffen. Nadat hij het enige tijd heeft bestudeerd gaat het licht kennelijk toch op groen en neemt een minuscuul hapje dat hij proeft alsof het stront is. Dan klaart z’n ouwelijke gezichtje enigszins op. ‘Mwaah, gaat wel…’, brengt hij vermoeid uit.

Als het kereltje met zijn vader de winkel heeft verlaten kijk ik de slager aan en zeg: ‘De jeugd heeft de toekomst.’
Hij antwoordt niet, maar achter zijn fronsende wenkbrauwen zie ik hem denken: Het is niet te hopen.

Spencer Brandsen