Bij Paal 9

Het oude echtpaar was al een tijdje eerder dan wij aangekomen, dat zag ik aan de kruimels van de brownies op hun schoteltjes naast de lege kopjes waarin aan de wanden nog cappuccinoschuim kleefde. Als het schuim van de branding op het strand waar we op uitkeken. Toen een van ons een grappige opmerking maakte terwijl we naast hen in de loungekussens neerzakten, lachten ze meteen van harte mee.
Daarmee sloten ze zich kordaat aan bij ons groepje: echtgenoot en ik plus twee vrienden.
Allebei hadden ze een houten stok bij zich liggen. Dat ze die nog lang niet gingen oppakken, dat voelde je. Wij waren even hun wereld geworden. Het werd een geanimeerd gesprek, met hier en daar wat gewaagde opmerkingen waar genietend om gelachen werd. De man kon geweldig vertellen, de vrouw vulde fijntjes aan. Over hun leven waarin ze met plezier veel gereisd, gewandeld, gezeild en gezwommen hadden.

Allebei toonden ze boven getaand bruine gezichten een dikke bos grijs haar. Ze droegen helder gestreepte truien, van goede kwaliteit. Onder de broze onderlijven in kakibroek uit staken stevige gymschoenen. Ook zittend bleef hij een grote man. Zij was klein, met heldere, pientere ogen.
Nee, aan zwemmen deden ze helaas niet meer: ’Eén keer aan- en uitkleden per dag vinden we nu echt meer dan genoeg, wat een gedoe met die oude lijven van ons’, grinnikte hij.
’Maar ik voel het nog, dat zoute water spoelend om mij heen en het zanderige gloeien van mijn huid daarna’. Zij knikte wat weemoedig en richtte haar ogen op de zee. Toen het even stil was, omdat wij de obligate appeltaart met slagroom aan het bevechten waren, zag ik dat ze hem opeens een kus gaf op zijn mond. Het klonk een beetje smakkend.

Weer nam de man het woord.’We zijn met ons invalidenautootje vanuit Haarlem voor een week naar Texel gekomen, zoals we vaker doen, de laatste jaren’, zei hij. Grotendeels over fietspaden door de duinen. Wij rijden 25 km per uur. Het ding kan 40 km, maar dat durf ik niet, met die fietsende kleine kinderen die je vaak tegenkomt. Op een vast punt onderweg stoppen we voor koffie. Ze weten het daar al precies. Als ze ons in de verte aan zien komen, schenken ze alvast een cappuccino in’. Hij lachte vergenoegd en verontschuldigend tegelijk. ‘Een eind verder gaan we altijd een broodje eten’.
Ze bleken vanuit Haarlem vier uur over de reis te doen. Natuurlijk werden we steeds nieuwsgieriger naar hun leeftijd. We vroegen het maar gewoon. Hij was 88, zij 87.

Toen we vertrokken – zij leunden nog rustig tegen de kussens – namen we als oude vrienden afscheid van elkaar. Hun smalle witte invalidenautootje stond als een monument pal voor de ingang geparkeerd: een soort tweepersoonsrolstoel met overkapping.
Een felgekleurde gestreepte plaid over het voorbankje.

Ik wees naar hun vehikel en stak lachend mijn duim op richting terras. Breed grijnsden ze terug vanuit hun hoekje achter zoutglas.