Bijna

Laura leest Chinees. Ik was verbaasd toen ze het zei, wilde het niet geloven ook. Toch is het waar. De computer kan ze niet op het scherm tonen en mij zeggen die dronken barcodes nog minder. Knap hoor. Zes jaar en mijn dochter leest Chinees. Van onder de douche geeft ze mij advies. Als er een draak komt, of een leeuw, een tijger, of krokodil, dan moet je snel je kleren aantrekken. Naar beneden rennen, je jas en je schoenen aan. Dan naar buiten, anders eet ‘ie je op. Kijk, daar heeft een mens wat aan. Zou pappa anders mooi opgevreten worden omdat hij niet weet wat te doen bij deze allerdaagse gebeurtenis.

Vanmiddag met dochterlief het wekelijkse bezoekje aan de Bijlmerbajes. Zwemles. Sloterparkbad. Draaihekjes en pasjes, mannen met strenge blikken en een uit het oor bungelend draadje, geen muur zonder camera. Het went. Toe nu toe komen we steeds weer buiten. Aan de andere kant, bij de bajes lukt dat ook wel eens. Ondanks vooruitbetaalde lessen toch elke week langs de kassa. Zonder uitgereikt kaartje geen les, blijkbaar nodig om niet een heel gezin voor de prijs van een te laten lessen. De geldwagen is er, fluistert de blonde caissière tegen de roodharige caissière, maar dat mag ik niet omroepen.
“Marcel, k a s s a, alsjeblieft. Spoed!” schalt door de hal.
“De geldwagen is er, lummel,” roep ik voor de gein. Helaas is de intercom nog niet uit.
Marcel is er heel snel.

Laura zwemt haar baantjes. Aan de andere kant van de ballenlijn een professionele zwemmer die als een speer door het water klieft, zich omdraait en langs een rij onderwatercamera’s zoeft. Beelden op schermen in rekken vol apparatuur langs de waterkant. Er zijn veel computers nodig om te zwemmen.

De tribune bestaat uit stijloplopend beton, een Carré zonder pluche. In zit op de bovenste rij, met panoramazicht. Enkele etages lager zit een sip kijkende mevrouw met een leren jas en een sjaal, twee mobiele telefoons, een schrijfblok en een pen. De ene mobiel piept en terwijl ze luistert en spreekt, tikt ze op de tweede, klapt het eerste toestel dicht en schrijft iets op haar schrijfblok, een fikse witruimte na elke regel. Een agenda van formaat schrijfblok komt tevoorschijn. Een snelle krabbel. De telefoons hebben flinke accu’s, want de ringtones zijn niet aan te slepen. Soms houdt ze beide toestellen tegen haar hoofd. Ze heeft het er druk mee. Toch eens vragen wat ze daar onder mij doet.

Heet is het. Heet en vochtig. Op een winterse dag loop je hier Burgers Bush binnen. In de zomer, je wilt het niet weten. Voor mij op woensdagmiddag steevast een dun shirt met korte mouwen, en stilzitten. Nog even en Laura mag afzwemmen. Eindelijk zonder bandjes in het zwembad.

Want dát mag tegenwoordig niet. Al kom je met tien volwassenen. Geen A: bandjes om. Het is moeilijk je kind zwemmen te leren met alle stroomversnellingen, watervallen en glijbanen. Een rechte bak met water is tegenwoordig onvindbaar. Oplettende mamma en pappa erbij. Nee hoor, bandjes mogen niet af. Waar mag het dan wel? In open water? Zo’n zandafgraving naast een nieuwbouwwijk waar dertig meter ijskoud water onder mijn dochter trekt? Waar elk jaar iemand verdrinkt?

Snel nog even een kerstboom kopen en Chinees halen. De Belgische griep rukt op, lees ik tijdens het wachten. De voorlopers zijn gesignaleerd. Ik neem mij voor alvast voorbereidingen te treffen. Sinaasappels en vitaminepillen. In Dolby Surround wordt er gekucht. Links bij de kassa, rechts in het zitgedeelte, voor mij bij de afwas. De afwasmevrouw staat met twee in rubber gehulde handen een bierglas te soppen. Ze hoest. Een geluid als een leeg blikje dat over straatstenen schraapt volgt. Ze sopt verder. Wel handschoenen aan, geen hand voor haar mond.

Hoe zou het in de keuken zijn? Ook voorlopers van de griep? Nog een voornemen: na het eten extra sinaasappels persen. Laura kan chinees lezen, onderbreekt ze mijn gepeins. En inderdaad, het is waar. Chinees Restaurant staat er op de gevel. Chinees kan ze inmiddels lezen. Benieuwd wanneer ze Restaurant kan lezen.