Bijstandsgal

Het begon vanmorgen toen ik mijn halfhoogslaper uitbuitelde, de gordijntjes opentrok om even een meditatief moment te hebben met de Utrechtse Dom, en begroet werd door een stralendblauwe lucht vol zon. Aangezien ik nog van het type ben dat veel energie kan putten uit de spreekwoordelijke ‘kleine dingen’ duurde het maar een fractie van een seconde, of ik voelde me in staat om de wereld naar mijn hand te zetten. Klaar voor actie! Vandaag hield dat in dat ik een bezoekje moest afleggen aan het Centrum voor Werk en Inkomen. Zij zijn fan van mij sinds ik in een vlaag van verstandsverbijstering de brui gaf aan mijn vorige baan. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat het voor mij een wijze carrière-[i]move[/i] zou zijn om mijn eerstegraads lesbevoegdheid te halen, en op die manier toch iets te kunnen doen met de studie die ik ooit heb afgerond. Het feit dat het project waaraan ik werkte, en waarvoor ik door een malafide uitzendslaveninstituut was aangesteld, toch al op zijn einde liep maakte die keuze alleen maar makkelijker. De timing leek perfect.

Jammer genoeg bleek de lerarenopleiding voor mij niet te zijn wat ik had verwacht. Al met al geen reden om me op de antidepressiva te storten; soms maak je verkeerde keuzes, en ik ben gewend om daar lering uit te trekken en verder te gaan met mijn leven. Ik heb dankbaar gebruik gemaakt van de twee maanden studiebeurs waar ik nog recht op had, en heb me echt het RSI gesolliciteerd. Netto resultaat: nul. Jawel. In bijna alle gevallen werd ik tijdens de eerste selectieronde al afgewezen. Erg motiverend, als je toch écht zwart op wit hebt staan dat je met een acht gemiddeld bent afgestudeerd, maar goed; ik klaag niet. Ik ben immers al twee jaar niet anders gewend.

Anders werd het toen ik weer contact opnam met Randdebielstad om te vragen of ze misschien nog een ongeschooldenbaantje voor me hadden. Ze hadden sowieso geen kortdurend werk voor me. Werk voor langere tijd? Daar kwam ik niet voor in aanmerking omdat ik a) aan het solliciteren was, en ze het risico niet wilden lopen dat ik snel iets anders zou vinden, en b) geen relevante MBO-opleiding heb genoten. Blijkbaar is werklust en de bereidheid ‘onder je niveau’ te werken niet voldoende meer om in aanmerking te komen voor een baan.

Inmiddels was mijn budget in de terminale fase beland, en mijn studiebeursinfuusje was niet voldoende om een [i]crash[/i] op de nullijn van mijn bankrekening nog veel langer uit te stellen. Na anderhalve maand vruchteloos solliciteren en nul op het rekest krijgen bij allerlei uitzendvergeetputten toog ik dus naar het ‘CWI’ om noodgedwongen ‘WWB’ aan te vragen.

“Goedemorgen. Ik wil graag een afspraak maken voor de aanvraag van een bijstandsuitkering.”
“Meneer, dan moet u eerst dit formulier en dit dossier meenemen, twee weken lang hard solliciteren, bij minimaal vijf uitzendbureaus ingeschreven staan, en alles aannemen wat op uw pad komt. Immers, elk werk is passend werk. Komt u over twee weken maar terug met de ingevulde papieren.”
“…” (lichte druk in het hoofd als gevolg van onuitgesproken vraagtekens)

In mijn lot berustend zei ik maar niks, en ik dacht bij mezelf: “ontspan; je doet al maanden niks anders, dus die twee weken overleef je ook nog wel.”

Twee weken later dus, en [i]backflashforward[/i] naar vanmorgen. Inmiddels heb ik te horen gekregen dat ik, als alles meezit, per 1 mei voor een half jaar aan de slag kan bij de Sociale Verzekerings Bank. Geen wereldbaan, maar het schept weer wat ademruimte. Ideaal dus dat ik op tijd bijstand heb aangevraagd, en dat ik hiermee precies de maand april kan overbruggen! Kan het nog mooier?

“Goedemorgen. Ik kom zoals afgesproken vandaag de procedure voor mijn bijstandsaanvraag afronden. Hier heeft u het overzicht van mijn sollicitatie-activiteiten, en hier heeft u de rest van het dossier, inclusief alle twintig bijlagen.”
“Meneer, alles goed en wel, maar omdat u verwijtbaar werkloos bent geworden, heeft u de eerste maand geen recht op een bijstandsuitkering. Als u nog even de ontbrekende bijlagen Zus en Zo opstuurt naar Hot en Her, dan volgt er nog eén gesprek, en heeft u per 1 mei recht op bijstand.”
“…” (lichte druk in het hoofd als gevolg van smeltende circuits)

Een regering die hamert op het belang van onze ‘kenniseconomie’ heeft dus kennelijk besloten dat het je te verwijten valt als je stopt met uitzichtloos werk, om tijd te besteden aan een nieuwe opleiding. Bespeurt iemand hier de paradox? Ik geef het nu in ieder geval even op. Op die uitkering hoef ik niet meer te rekenen. Als iemand me de komende twee weken mist, ben ik in hongerstaking, heb ik mijn kamer tijdelijk onderverhuurd, en woon ik in onze dakgoot, om zodoende met mijn laatste geld de maandelijkse aflossing van mijn studieschuld te kunnen betalen.

Hoef ik ook mijn gordijntjes niet meer open te trekken om te kunnen zien of het mooi weer is; dat is het nu dus even niet.