Bijstandstrekker

Hoeveel bijstandstrekkers kent u? Ik gok niet veel. Mensen op het laagste maatschappelijke level kent u uit de krant, of uit de buurt, maar verder komt u niet. Andere vraag: hoeveel psychose-patiënten kent u? Ik wed maar weinig. Psychose, u kent het woord, u kent het van de verrekijk, wellicht, en daar blijft het bij. Maar dan: hoeveel bijstandstrekkers kent u, die uit de eerste hand weten wat een psychose is, en die bovendien op zoek zijn naar een uitvergrote foto van Hans Wiegel en Frits Bolkestein voor in de huiskamer? Wederom een gok: ik gok niet een. Ik ben een bijstandstrekker. Dat zit zo (in drie zinnen): nog geen vier maanden geleden studeerde ik in Leiden, had een tamelijk veelbelovende toekomst, een gezonde afkeer van steuntrekkers en werkte aan een iets te ambitieuze masterscriptie; drie maanden geleden was die masterscriptie geïmplodeerd en werd ik, als door een valwind op een zomernamiddag, plotseling overvallen door een psychose die mij nog steeds fulltime aan de medicijnen (godzijdank, overigens, voor medicijnen) heeft en hoe; één maand geleden was ik opeens ernstig ziek geweest, had mijn leven een 180 gemaakt en moest ik voortaan verheugd zijn met een karig enkeltje uitkering en een toekomst die voor alles tamelijk onzeker is. Driewerf klote, zeg maar. Welkom aan de andere kant, dames en heren…

…denk aan uw grondig doorgelichte bagage (BSN + in te leveren bankafschriften = leven) bij het uitstappen en vergeet niet uit te checken – een auto kan ik voorlopig wel op m’n buik schrijven natuurlijk…

Ik ben dus bijstandstrekker. En ik ben VVD-stemmer. Of die twee überhaupt te combineren zijn is even afwachten – tot Griekenland dusdanig naar de klote is dat de PVV voluit kan tweaken met die coalitiestekker – maar tot nu toe huldigde ik het ijzersterke, aloude wie-niet-werkt-die-niet-eet-principe, en werd daarenboven niet moe dat ook te pas en te onpas te verkondigen, jawel…

…wie de bal kaatst, kan een klap verwachten…

Ik ben geen bemiddeld man. Ik heb geen bezitting die noemenswaardig zijn. Ik heb een computer en een smartphone, een boekenverzameling en een bed en daar houdt het wel zo’n beetje op. Ik was altijd gewend om rond te komen van de stufi. Uiteraard had ik een maximale lening – ik zou het de samenleving allemaal dik terugbetalen zodra ik dat vermaledijde papiertje had – dus ik had maandelijks genoeg money to burn – overigens nog bedankt daarvoor. Standaard shoppen bij de Albert Heijn, dat werk. Het beviel me allemaal uitstekend…

Dat is nu anders: Aldi-bezoek is een serieuze optie geworden en nu ik rook (ik rook weer sinds de ziekenhuisopname – een goede vriendin die geneeskunde studeert kwam met de wijze opmerking dat er maar weinigen van de psychiatrische afdeling afkomen die het laten kunnen…) merk ik steeds vaker dat het hijsgenot wordt gefrustreerd door dat geniepige vraagje: kan ik het wel betalen, eigenlijk? Waarschijnlijk niet.

…u moest eens weten hoeveel commentaar ik had, vroeger, op die eeuwige bijstandstrekkers met hun onafscheidelijke pakje shag… Mooi was die tijd, jawel…

Dus hier sta ik dan, terug op de rails, maar op een spoor dat feitelijk nergens heen gaat. Verder studeren wordt mij afgeraden vanwege herhalingsgevaar (een psychose is niet iets dat je graag herhaalt, en na één terugval kun je verder studeren sowieso wel vergeten…) dus ik ga, met enkel vaardigheden in de aanbieding en een medische “geschiedenis”, hup de arbeidsmarkt op. Volgende week het eerste serieuze gesprek met mijn gemeente-consulent, ja ja. Ik weet al wat een jaar lang om kwart voor vijf opstaan inhoudt, om je vervolgens een dag lang in het zweet te werken in het beruchte magazijn van Albert (u weet wel, waar u de boodschapjes bestelt, zo in de loop van de 9 tot 5… handig hoor…) en die gratis fitness heb ik wel gezien inmiddels, dankuwel. Maar ik verwacht, zonder dat ooit zo vanzelfsprekende papiertje, de komende jaren ook geen CEO-aanbiedingen, dat spreekt…

…ik mag dan geen papiertje hebben, ik ga ze niet prikken ook niet. Dan maar de administratie in… Desnoods bij de belastingdienst…

Mijn enige strohalm is dan schrijven. Net als miljoenen andere Nederlanders met een manuscript in de la hoop ik een dezer dagen eindelijk door te breken. Maar: ik heb na die psychose geen zin meer om een uitgever achterna te zitten. Die mag wel naar mij toe komen: luie bijstandstrekker die ik ben, plemp ik dat manuscript, beetje bij teasend beetje, gewoon online, en wel op speknbonen.blogspot.com – komt dat zien, mensen, gratis literatuur, dan leest u ook eens wat…

…check ook NurksMagazine.nl – de New Yorker van de Lage Landen, jawel – op Spek en Bonen. U heeft al betaalt, moet u maar denken…

Zolang ik nog kan schrijven, kan ik mezelf wijsmaken dat ik niet de zoveelste kansarme bijstandstrekker ben. Althans, dat hoop je dan. Bijstand is € 659,93 in de maand, inclusief vakantiegeld.

Tot zover. Bedankt voor uw aandacht. De volgende keer meer over het beruchte uitkeringstraject. Tot die tijd houd ik mij aanbevolen voor een mooie foto van de voorvechters van de beruchte versobering ervan – een beetje een goedkope, dank u.