Bijvrouwen

‘Dus jij mag wél op het feestje komen.’
Als ik aansluit in de rij is de haringman druk in gesprek met een meisje van een jaar of 20.
Ik gok een van de studentes waar onze stad van wemelt. Het blonde haar strak in een hockeystaartje, paarlen knopjes in de oren, gezonde blosjes en duidelijk verlegen met de aandacht die in de volle kraam op haar gericht is. Over een paar jaar zullen die blosjes in zware doorwaakte nachten op de sociëteit verwelkt zijn en heeft haar verlegenheid plaatsgemaakt voor het zelfbewuste masker waarmee ze zich als jonge vrouw tegen de wereld wapent. Terwijl hij achteloos een vis onthoofdt, de kop in een gat aan de zijkant van de snijplank veegt en in een beweging de buik van de glibberige haring openritst, zegt hij:
‘Dus je boft.’
‘Ja’, giechelt het meisje. ‘Ze zeggen dat ik hun hoofdvrouw ben.’
De kraam spitst de oren.
‘Dus er zijn ook bijvrouwen’, zegt de haringman.
‘Ja, want die zijn pas later in het huis komen wonen.’
Een vaste klant, een van de morsige mannen die hier op zaterdagmiddag een bodempje komen leggen, kan zich niet langer inhouden:
‘Heb jij ook bijvrouwen, Jo?’
De blik van de haringman schiet even naar zijn vrouw die onbewogen een bestelling staat in te pakken.
Ik zie hem twijfelen of hij in haar bijzijn het gladde pad van de vrouwonvriendelijke tweespraak zal betreden.
Blijkbaar concludeert hij dat de kust veilig is.
‘Ik hou het allemaal niet meer bij Lucas. Bijvrouwen, hoofdvrouwen ik kies elke morgen maar wat voor de hand ligt.’
Een grinnik verspreidt zich door de kraam.
‘ Als het maar warm is zeker’, zegt de man meesmuilend.
‘ En een beetje hard kan werken’, glimt de haringman.

‘Ik zou verder voorzichtig zijn, als ik jou was.’ Met een stalen blik heeft zijn vrouw zich tot hem gericht.
Hoewel er een tikje ironie in haar stem te bespeuren valt, verkruimelt de bravoure van de haringman voor onze ogen tot een schamel verontschuldigend glimlachje.
Er is met haar opmerking een boodschap meegekomen in de geheimtaal die echtparen na vele jaren samenzijn ontwikkelen en die voor een buitenstaander niet te kraken valt.
‘De saus is op.’ Ze wijst op het bakje kibbeling dat ze zojuist voor een klant uit de magnetron heeft gehaald.
De haringman gaat steunend door zijn knieën en verdwijnt onder de toonbank.
Dan richt ze zich tot ons en werpt zijdelings een smalende blik op de vloer.
‘Pfff.. bijvrouwen..mocht ie willen met zijn rug.’
‘Wie kan ik helpen?’