Bindingsangst (1)

‘Animail’ – een uitgave van het Haags Dierencentrum dat ik met een paar euro per jaar steun – lag op de deurmat toen ik eind vorig jaar na een saaie werkdag thuiskwam. Met verkleumde vingers raapte ik het op en handenwrijvend las ik de dik gedrukte letters op de voorpagina: Dringend gezocht: pleegopvang voor onze bibberbeertjes en schrikdraadjes. Het bloed gierde door mijn handen, die nu van opwinding trilden en niet meer van de kou. “Dit ís het!” riep ik tegen niemand. Ik wil mij niet meer aan een poes binden totdat de dood ons scheidt. Toch wil ik ook niet helemaal geen kat meer. Pleegopvang dus, de gulden middenweg! Ik maakte een afspraak met Irene van de projectkatten-opvang en kreeg na aan een uitvoerig vragenvuur onderworpen te zijn een rondleiding. De volgende dag belde zij mij op met het fantastische nieuws dat ik twee katjes op kon komen halen. Eerste kerstdag was het zover: Scooty, een zes maanden jong poesje dat voor zwart-wit moest doorgaan en Fleuria, half zo jong, met een ruig cypers-wit jasje aan mochten bij mij thuis vakantie komen vieren.

Na twee weken bleek Fleuria te hoog gegrepen voor Scooty. De kleine tante was veel te temperamentvol en is weer terug naar Den Haag. Onderweg daar naartoe vergezelden mijn tranen ons. Afscheid nemen en ik zullen nooit vriendjes worden. Fleuria hield zich flink in haar reismandje en toen ik haar ondeugende, zelfverzekerde blik ving, voelde ik dat het met haar wel snor zat. ‘Laat los laat lós!’ repeteerde ik in mijzelf.
Na een korte observatieperiode zit Fleurtje in de grote kattenkamer waar vraag en aanbod met elkaar kunnen kennismaken.

Scooty heeft veel meer tijd nodig, en die krijgt zij ook. Zij vindt mensen nog steeds doodeng. Vreemd is dat niet, als je je in haar inleeft en realiseert dat ze als een crimineel werd opgepakt, in een cel gestopt, gesteriliseerd, tekenvrij gemaakt en ontwormd. Meer zwerfkatjes werden zo uit haar leefomgeving gehaald die binnenkort wordt platgegooid. Het klinkt heel hard, maar het is niet anders. Wij willen meer huizen, dus moeten de huidige bewoners hun he(i)l elders zoeken.

In het asiel wordt tussen de normale werkzaamheden door alles uit de kast getrokken om dit soort poezen te laten transformeren in aangename schootlobbesen. Dat duurt lang, soms zelfs een jaar. Ze krijgen allemaal een kans: niks geen spuitje zoals de geruchten vaak gaan.

Mijn haren zijn een stuk grijzer geworden door alle zorgen die ik heb gehad. Scooty’s haren niet, integendeel. Het kortgeleden nog doffe, grijsachtige zwart en gelige wit ligt nu glanzend zwart-wit te pronken in haar mandje. Haar angst weekt zich los en maakt stapje voor stapje plaats voor vertrouwen.

Maar hoe nu verder? Van die gedachte alleen al springen de grijze haren massaal uit de wortels op mijn schedel. Daaronder kraakt het, hersenspinsels maken overuren. Ja, bindingsangst, ik heb het en durf het eindelijk te bekennen. Ga ik die angst met Scooty’s hulp overwinnen? Leren binden om vervolgens weer los te laten, zoals zij ook haar angst aan het loslaten is en zich aan mij, dus mensen, leert binden? Pootje in handje, tijdelijk, of… toch maar tot de dood ons scheidt?