Bindingsangst

Of ik een kortingskaart heb, vraagt het kassameisje in haar standaard riedeltje. Heeft Kruidvat nu ook al zo’n kaart dan? Nee, die heb ik niet. Bedenkelijk kijk ik naar de aankopen op de band. Voor mijn doen een aardig pakketje met tandenborstels, shampoo en tandpasta voor het hele gezin. Hoeveel euro’s loop ik nu weer mis? Er zijn doorgaans weinig zaken waar ik me tijdens het winkelen druk over kan maken. Als het laatste winkelwagentje bezet is, neem ik wel een mandje. Rijen voor de kassa’s laten me koud en ik controleer nooit mijn bonnetje, fouten maken is menselijk en ze door de vingers zien ook. Het is waarschijnlijk gemakzucht, dat wil ik best toegeven. Boodschappen doe ik op mijn vrije dag, en dus houd ik het graag leuk.

Behalve die klantenkaarten, daar stoor ik me wél aan. Het begon toen de C1000 in mijn wijk werd overgenomen door een AH. Die wou ik niet in de kaart laten kijken, ze hoeven niet op een kantoor te concluderen uit het sterk afwijkende koopgedrag van Sylvia1 dat er waarschijnlijk een paar kilootjes af moeten. Laat de akties gewoon voor alle klanten gelden. Het lijkt me zo overduidelijk, op het moment dat ik er aan de kassa sta met mijn boodschappen, dat ik een klant ben. Beloon me dan met een korting. Dan kom ik nog eens terug.

Ik vraag me trouwens af of ik ooit voor een winkel zou kiezen vanwege zo’n klantenkaart. Neem nu de IKEA-family pas. Daar heeft mijn vriend er dan wel eentje van, maar omdat we slechts sporadisch, zeg een keer per jaar, naar de IKEA gaan hebben we die in de keukenla liggen. Dus de keer dát we bij de IKEA-kassa staan, herinneren we ons pas dat we een family card hebben. En die ligt thuis. Wij hebben zo’n kaart dus niet nodig voor klantenbinding.

Klantenbinding, in dat woord zit ‘m denk ik de echte pijn. Ik wil me niet via een pasje laten binden aan een firma, ben niet graag een vaste klant. Ik wil ook geen kunstjes hoeven doen om een paar euro te besparen, me laten manipuleren voor geld heeft zijn grenzen. En die liggen voor mij schijnbaar bij de klantenkaart.

Al is het ook raar dat sommige bedrijven alleen korting geven aan nieuwe klanten. Bij hen loont het om je abonnement op te zeggen en je een dag later bij de concurrent te melden voor de instapkorting. Jammer genoeg loopt juist bij deze logge bedrijven het overstappen zo stroef dat de geldbesparing voor mij niet opweegt tegen de ellende van het aan nulnegenhonderdlijnen hangen tot je een ons weegt. Dus blijf ik zitten waar ik zit.

De friettent op de hoek, waar we iedere week trouw onze friet gaan halen, daar ben ik wel al jaren vaste klant. Het liefst blijf ik dat ook. Tenzij ze op een dag mijn bestelling al in het vet zouden gooien als ik de hoek om kom lopen, dan is het tijd om op te stappen. Ik hou daar niet van. Gelukkig doet mijn Chinese frietboer nog iedere week alsof hij mij niet kent. Zijn marketingstrategie beperkt zich tot gratis lolly’s voor de kinderen. In zijn tent geen koltingskaalt. Bij hem kan ik stiekem een vaste klant zijn.