Bittergarnituur

“Geen foodstagram voor Twitter of Facebook van geserveerd voedsel!” Een bittergarnituur in The Big Apple schreeuwt om je vage kennissen deelgenoot te maken van culinaire uitspattingen. Steeds meer vreetschuren in NYC verbieden hun gasten om met Instagram kiekjes te maken van de warme prak die zij opgediend krijgen. Logisch, fast food is om op te vreten en niet voor een vette foto bestemd voor volgers. Dat de weegschaal je later aan je bacchanaal herinnert is al erg genoeg. Eenmaal geconsumeerd vernauwen je kransslagaderen zich snel dus welk voordeel heeft het fotograferen wanneer je hartkleppen piepend in het slot vallen. “Er is niets zo storend dan iedere zes minuten een idioot die foto’s van zijn menuutje maakt”, reutelt de ober van één van de eettenten. Een soort internationale hobby onder ‘trendy’ sociale media gelovigen. Media die er voor zorgen dat contactgestoorden alles met de wereld delen. Als instant bericht of bewogen ruisfoto. Laatste trend: een plaatje van de bolus die je draait na de voeding. Fraai shittagram! Clientèle die stoel en toiletpot beklimmen voor de juiste pixels. Je moet er maar opkomen…

Er zijn zelfs Aspergers met hulpmiddelen bij zich. Zoals een statiefje, een zogenaamde gorillapod, om artistieke foto’s te kunnen maken. Van een hap junkfood! Steeds meer KFC’s en McDonalds worden dat beu. “Stoppen of opdonderen!” Twitter en Facebook om alles te delen met volgers en friends. Voor depressieve stakkers die thuis eenzaam een pizza verorberen. Voor autisten in een andere cafetaria die drukker zijn met hun smartphone dan met elkaar. “Kun je ook met een ander praten dan?”

Uit onderzoek naar het gebruik van Facebook onder 600 Duitse adepten kwam vast te staan dat het steeds begluren van berichten leidt tot veel afgunst. Gevraagd naar hun recentste bezoek aan Facebook, blijkt 44 procent positief en liefst 37 procent blijvend van de leg. De onvrede bestaat vooral uit verveling, chagrijn, eenzaamheidsgevoelens en frustratie, bijvoorbeeld over een eigen bericht dat maar weinig ‘likes’ krijgt. #Sneu volk, die Moffen.

Wie onafgebroken ziet hoe plezant vrienden zich amuseren, voelt zich afgunstig en slechtgehumeurd, vooral wanneer je zelf onder armoedegrens leeft of psoriasis hebt. Het overmatig plaatsen van foto’s van ontbijt, lunch, tussendoortje, avondeten en een glas cola brengt dat teweeg. Ook meldingen over ver-weg-vakanties, modieuze vrijetijdsbesteding en kloeke lichaamsrondingen zorgen voor rode vlekken in de hals. Het medium speelt een kolossale rol in het emotionele leven van de gebruikers. Oorzaak: ditjes en datjes met de impact van een bermbom.

Behalve geleuter, bijvoorbeeld collega’s die je vertellen dat ze gaan plassen, lunchen, kopiëren, bellen, diëten, copuleren of mediteren, spuwen Facebookers ook legio grootspraak. Narcisten komen met glamourberichten alsof ze in Saint Tropez leven. Dat maakt minder bedeelden nerveus. Vooral wanneer je net je levensverlengende medicijnen hebt ingenomen. In reactie daarop schroeft iedereen eigen belevenissen op, zodat er vervolgens een ‘envy spiral’, een jaloeziespiraal ontstaat. Zetten ze na een afkicktraject in hun Linkedin-cv: “Passie voor sociale media”. De personeelschef vlotjes twitterend:”Ga gezellig een theetje doen met de meiden!”

http//:www.clabamsk.blogspot.nl