Blijf bij me

Hier zitten we dan. Bij mij thuis op de bank. Of zitten, we liggen. Ik lig in je armen en je kietelt me op mijn buik. We praten. Ook al weet je alles van me, we praten al uren. Het is vier uur ‘s nachts. ‘Kom meis,’ fluister je. ‘Ik ga je op bed leggen, het wordt al laat.’ Je tilt me op en brengt me naar mijn slaapkamer. Daar leg je me zachtjes neer op bed en je trekt het deken over me heen. Je kust me lief, staat op en loopt richting de deur. Mijn hersenen draaien op volle toeren. “Wacht,” zegt mijn gevoel, voor ik het door mijn hersenen heb kunnen laten bevestigen. “Blijf je bij me?” vraag ik je zachtjes. Je glimlacht, knikt en loopt terug naar het bed.

Je gaat zachtjes tegen me aan liggen en we knuffelen wat. Je bent te lief, wat doe ik hier met je? Je maakt me week en ik doe alles wat je wil. Daar gaan mijn “girl-power” en mijn onafhankelijkheid. Ik wil alleen maar hier zijn. Bij jou. Dus ik laat je toe in mijn leven, mijn hart, mijn bed. En ik smeek je, raak me aan, want ik wil niets liever. En ik weet dat jij het ook wil, ik zie het in je ogen. Wees geen perfect gentleman, ga niet slapen. Blijf wakker met mij.

Niemand heeft me ooit zo perfect gezoend. Je lippen zachtjes op de mijne. Je handen over mijn lichaam. Waarom we voor elkaar vielen, weet niemand. Je zag me dansen met mijn vriendinnen. Ik zag je kijken. Elke week weer. Ik hoorde je lieve woordjes, maar probeerde het effect wat ze op me hadden te negeren. En nu lig je in mijn bed en je raakt me aan. Lief, wild, zachtjes, ruig, teder en urenlang. En ik ga met je mee. Ik wil meer, ik wil nooit meer ophouden.

Wat morgen komt, weet ik niet. Ik weet alleen dat jij in mijn bed zal liggen en dat je daar niet snel meer uit komt. Dit is pas het begin. Je bent nog lang niet klaar.