Daar zit ie, op mijn voorhoofd. Laten we hem Paco dopen. Echt heel groot en hij moet nu weg, acuut. Hij had zich niet aangekondigd maar werd steeds groter. Zoals altijd op een opvallende plek op een totaal verkeerd moment. Maar eenmaal aanwezig schreeuwt hij om aandacht en kan ik er geen seconde van af blijven. Spiegeltje erbij, voelen en kijken of Paco zich laat uitknijpen. Altijd te vroeg proberen, wanneer het nog niet kan zodat het erger wordt, roder en groter. In eerste instantie nog hardhandig met als gevolg een grotere plek die niet om aan te zien is.
De eerste oplossing ligt bij de tandpasta, dat schijnt hem uit te drogen. De volgende ochtend kom ik erachter dat Paco zich niet laat bestrijden met tandpasta met korreltjes erin. Had ik van te voren niet ingecalculeerd, het is te vergelijken met zout in een wond strooien. Paco heeft nu catastrofale vormen aangenomen. Hij is in alle glorie aanwezig en mijn hoofdhuid staat inmiddels zo strak dat ik er hoofdpijn van heb gekregen. Tijdens het werk kijk ik in de spiegel en zie niet mijn spiegelbeeld maar een grote rode plek. Iemand vroeg of ik een derde oog erbij had gekregen of Hindoe was geworden, wel bijziend, hij zat niet helemaal in het midden. Een andere collega stelde voor een pijl te tekenen op mijn voorhoofd als een soort aanwijspunt voor de aandacht. Dat ging mij net te ver. Ik ben meer dan alleen Paco.
De fase van hardhandig zijn maakt plaats voor spijt en vormt zich tot liefkozing. Met de achterliggende gedachte dat hij zo snel mogelijk moet verdwijnen vanwege een essentiële afspraak en Paco-loos moet zijn. In de weer met calendula. Ik loop hierbij een risico van recidiverende Paco’s omdat dit een vette crème betreft. Het is een constante strijd tussen de roodheid wegwerken en de geelheid voorkomen. ’s Nachts in laten werken voor de optimale inwerktijd.
Direct na ontwaken op weg naar verlossing in de spiegel: is hij weg? Zucht. Paco is minder, roodheid nog steeds in alle felheid aanwezig. Nu kan ik alleen maar geduldig afwachten tot hij weg is. Smeren, kijken, voelen (au), aanzitten (niet doen!) en zuchten. Waar is het goed voor allemaal.
De onvermijdelijke les was duidelijk. Als ik er niet aan had gezeten was hij nooit zo groot geworden en waarschijnlijk vanzelf rustig weggetrokken. Een week later is Paco vertrokken en is de herinnering een rood litteken. Dat krijg je ervan als je aan dingen gaat zitten waar je van af moet blijven.
12 reacties
De_PessiMist · 8 maart 2009 op 21:30
Zo herkenbaar! Volgende keer dat ik last heb van zo’n gedrocht op mijn gezicht, lees ik gewoon weer jouw leerrijke column 😀
Goed geschreven deze, leest lekker weg
Mosje · 8 maart 2009 op 21:35
Whah, Paco, wat een naam. Ik kenn een Paco, hij schrijft stukjes. niet hier maar op andere sites. Heel etterig eigenlijk.
😀
LouisP · 8 maart 2009 op 21:52
Z.
ontzettend grappig stukje, vlot gelezen.
Keuze van de titel begrijp ik niet.
Ben wel benieuwd waarom de naam Paco?
groet,
L.
maurick · 9 maart 2009 op 08:26
Leuk stukje 🙂
Vervelende dingen, die Paco’s.
Dees · 9 maart 2009 op 09:39
Tja als Pacovrije vond ik het altijd wel leuk en interessant, de incidentele Paco, met het bijbehorende Pacoproces. Geinige benadering van iets alledaags met een gele punt of een rooie te hard geknepen vlek.
Mien · 9 maart 2009 op 10:58
Paco komt van het te veel eten van taco.
Gewoon afblijven!
Leuke column.
Mien
pally · 9 maart 2009 op 11:43
Grappig! Mooi geconcentreerd rondom het kleine onderwerp, dat daardoor groter wordt( net als paco).
groet van Pally
doemaar88 · 9 maart 2009 op 12:18
Leuk stukje, met een vleugje humor. Je hebt het goed aangedikt
[quote]Spiegeltje erbij, voelen en kijken of Paco zich laat uitknijpen.[/quote]
😀
Enne, tandpasta werd altijd aanbevolen, maar het tegendeel is bewezen. Komen alleen maar meer Paco’s van 😉 :hammer:
u-queen · 9 maart 2009 op 13:09
“Dat krijg je ervan als je aan dingen gaat zitten waar je van af moet blijven.”
Een hele goede afsluiter 😀
Jammer dat ik zo visueel ingesteld ben en dan vooral met zo’n column als deze 😆
Garuda · 9 maart 2009 op 17:03
Na het lezen van je stukje bedacht ik me ineens ook namen voor de vulkanen die een maanlandschap hebben achtergelaten. Etna, Vesuvius en Mount Helen, slapende reuzen die zichzelf opbouwen om uiteindelijk tot uitbarsting te komen. 😀
Zuurtje33 · 9 maart 2009 op 21:41
Hahahhaha, leuk grapje!
😀
Zuurtje33 · 9 maart 2009 op 21:43
titel komt voort uit een (paco)vlek op mijn gezicht waarvan ik liever had gehad dat hij in het gezichtsveld van anderen in het zogenaamde blinde vlek gedeelte zat….
omslachtig maar ach.
en de naam begint met een P (beetje random eigenlijk)