Bloemetjes, bijtjes en koetjes

Men beweert dat ik gek ben, maar elke gek die ik tegenkom beweert van niet. Zij achten mij allemaal volkomen normaal. Kent u dat verschijnsel ‘normaal’? Vast wel, want u moet toch normale en niet normale mensen kunnen onderscheiden. Dat is vast het eerste wat u leert in uw vak. Maar laat ik niet verder afdwalen en uitleggen waarom ik hier ben, want de reden is namelijk het enige wat u dwingt te luisteren nietwaar? Beste psychiatertje van mijn ijskoude hart. Men heeft mij gevraagd een jaar lang de maandelijke column te vullen met mijn gedachtes op een bepaalde site. Welke dat is kan ik maar beter niet onthullen uit angst dat u hen zodadelijk waarschuwt en zij het aanbod weer onmiddelijk intrekken. Mijn vraag is dus in geen geval of het wel zo’n wijs besluit is om deze uitdaging aan te gaan. Mijn gekte kent immers geen grenzen en dus kan dit er ook nog wel bij. Het probleem is als volgt. Waar moet ik in hemelse naam over schrijven? Over het klonen van paprika’s? Over het broeikaseffect in mijn boxert-string? Of over de doorzeefde neger in het nieuws?

En wat nou als mijn column in de verkeerde hoofden vallen? Wat als ik genadeloos wordt neergehaald met kogels van treffende, harde woorden? Als ik wordt bespuugd en gestenigd? Faalangst speelt mij parten zeg ik u! En die van mij en mij en mij ook! Hou je mond Maurice! Ja, als jij ook je mond houdt Marla! Zeg, willen jullie daarmee ophouden anders zal Lex jullie efkes ene dreunke voor jullie zotte kopkes geven hé!
En dat is nog lang niet alles. Wat gebeurt er als een writersblock in mijn hoofd sluipt? Oei, oei, oei. Het idee al! Ik kan moeilijk over bloemetjes, bijtjes en koetjes gaan zeveren, want ik ben allergisch voor bloemetjes, bijtjes prikken mij altijd op plaatsen waar ik het liever niet wil en koetjes..koeien zijn gewoon onnodige beestjes. Ze vangen ziektes op, ze zien er niet schattig uit en hun koeienvlaaien die zij achterlaten allerminst.

Of moet ik dan maar misschien mijn problemen op tafel gooien als column voer? Mijn oom eet honden brokken, omdat hij in zijn volgende leven als hond wil terugkeren. Zijn hond Volvo pikt dat niet en eet daarom mijn oom zijn cheese onion chips en light bier. Volvo heeft volgende week een afspraak bij de AA. Mijn pa is getrouwd met een kabouter onder het mom ‘pijphoogte’. Gemakkelijk en efficient noemt hij dat. Zodra ik langs hem loop kijk hij mij ook verlekkerd aan. Ik ruik ergens een verband daar tussen. Ik ben immers ook niet zo lang. Ik ben jaloers op mijn moeder, omdat papa meer aandacht aan haar geeft. Toen ik dat op een dag kenbaar maakte aan mijn moeder keken ogen vol angst mij aan en hield ze papa nog verder van mij weg.

Ik wilde altijd al een kitten, maar dat mocht nooit omdat mijn zus er allergisch voor is. Na lange tijd van stampvoeten heb ik mijn ouders eindelijk zover gekregen dat ik een soort van kitten heb gekregen. Ze heet Nahila en komt uit Ethiopie. Ze is heel mooi bruin en heeft zwart kroeshaar. Vlooien heeft ze weliswaar niet, maar wel een hoop vliegen altijd rond haar heen. Ondanks alle soorten spuitbussen verdwijnen ze maar niet. Ik ben bang dat mijn ouders haar om die reden straks weer naar het asiel brengen. Ik heb alvast eentje uit Marokko gevraagd, maar dat mocht spijtig genoeg niet. ‘Dan is meteen ons hele huis leeggeroofd’. Ik weet nu nog steeds niet wat ze daarmee bedoelden.

Beste psychiatertje van mijn hart. Moet ik evengoed elke maand een bladzijde gaan vullen met mijn overtollige en ietwat absurde fantasie? Ondanks mijn gekte? Ondanks mijn bizarre gezinsrelatie? Ondanks mijn oom met zijn honden brokken, Volvo met zijn drankverslaving en Nahila met haar chronische vliegencircus?
‘Ja, Shit ga ervoor!’, zei Maurice.
‘Ja, Shit besteed je tijd eens nuttig voor de verandering’, zei Marla.
‘Ja, Shit je bent weliswaar gek, maar nog niet dood. Dus schrijven tot je laatste adem!’, zei Lex.

En zo geschiedde het. Shitonya nam de uitdaging aan.