‘Word toch eens volwassen!’ Je kent die belachelijke uitspraak vast wel. Zodra je de pubertijd hebt verlaten, zo rond je twintigste, dertigste of vijftigste, begint iedereen om je heen te roepen dat je eens volwassen moet worden. Terwijl dat natuurlijk de grootste onzin is die je je maar kunt bedenken, want elk mens blijft diep van binnen een klein, jankend kind dat voortdurend aandacht nodig heeft.
Eigenlijk zouden er meer zondagen in de week moeten zitten. Wakker worden zonder verplichtingen of zorgen. Geen last van workaholics, verkoopmedewerkers of zenuwslopende collega’s. Met wat geluk een katertje van de vorige nacht, maar daar valt prima mee te leven. De hele dag in een roes blijven zonder dat je drugs nodig hebt. Alsof je tijdelijk een roze wolk in je hoofd hebt in plaats van dat je er spreekwoordelijk op zweeft.
Waarom ik zo weinig over mezelf los laat? Misschien omdat hetgeen in mij zo een complete chaos is, dat ik niet weet waar ik moet beginnen, laat staan eindigen. Een einde is er immers nog niet. Al zou er een einde zijn, dan nog zou ik het niet kunnen beschrijven, omdat ik dan geen leven meer bezit.
Een nieuw schrijfblok of eigenlijk een oude waar even oude, gevulde bladzijdes uit gescheurd zijn die ik bij lange na niet meer kan herinneren. Het moet afkomstig zijn uit mijn jeugd, gezien de schattige konijntjes op de achtergrond. De tijd waarin ik me nog nergens zorgde over maakte, behalve over welke smerige boerenpot er nu weer op tafel zou verschijnen. En welk dood beest natuurlijk, want toen at ik nog vlees. Ja, in die tijd deed leed mij nog niets. Niet alleen mensen, maar ook dieren konden van mij kapot vallen.
Soms merk je op dat je op de automatische piloot staat. Meestal het gevolg van een toevallig voorbij flitsende gedachte die al het voorspelbare ineens doorbreekt. Je wilt wel op de automatische piloot door blijven vliegen, maar op den duur komt er een bliksem in de vorm van een spontane gedachte. Menselijkheid. How nice is that? Terwijl je in een wereld als deze eigenlijk prima zou kunnen leven op de automatische piloot, want alles draait toch steeds dezelfde kant uit.
