Snikkel in de filosofiepuree

Soms merk je op dat je op de automatische piloot staat. Meestal het gevolg van een toevallig voorbij flitsende gedachte die al het voorspelbare ineens doorbreekt. Je wilt wel op de automatische piloot door blijven vliegen, maar op den duur komt er een bliksem in de vorm van een spontane gedachte. Menselijkheid. How nice is that? Terwijl je in een wereld als deze eigenlijk prima zou kunnen leven op de automatische piloot, want alles draait toch steeds dezelfde kant uit. Soms een klein, onopvallend verschil in detail in een toevallige dag, maar in grote lijnen merk je vaak op dat je alles al eens eerder hebt gezien, gevoeld, gehoord, gelezen, gezegd, ervaren, gedacht en geanalyseerd.

Nieuws bestaat ook niet. Alles wat je namelijk denkt of schrijft is namelijk oud wanneer je hetgeen hebt uitgesproken of geschreven. Hetzelfde geld voor gedachtes, emoties en ervaringen. Het is verdomde lastig om interesse nog te ervaren als je het gevoel ervaart dat alles één en al herhaling is. Je kunt je zo af en toe focussen of zelfs verbazen over een opmerkelijk verschil, maar die kom je minder vaak tegen dan je zou willen. Je stelt geen eisen aan het leven, maar toch heb je vaak het gevoel dat je teleurgesteld bent. Misschien is het wel teleurstelling over jezelf, want je bent niet tevreden met wie je bent. En dat komt weer, omdat je het leven niet zo kunt ervaren zoals je het wel zou willen.

De simpele oorzaak ligt in je emoties. Je wordt er altijd door geleidt, of je nu wilt of niet. De emoties maken de mens vind ik daarom. En kiezen wie je bent is ook volslagen onzinnig. Je kunt je aanpassen, je kunt je geforceerd veranderen, maar van binnen blijf je toch ‘jezelf’. Met ‘jezelf’ bedoel ik de persoon wie je bent zonder je aan te passen, jezelf in iets anders te forceren of zonder dat je jezelf bewust of onbewust op de achtergrond van je leven zet. Je hebt één leven, dus het is volkomen onlogisch om jezelf in dat leven continu aan te passen. Aanpassen levert meer zorgen op dan geluk.

Moment beste lezertjes. Even een kat zijn smeekbedes verhoren..typisch een mens af en toe. Loop ik er achteraan, kijkt hij me aan en weet niet wat hij wil. Ik kan dieren hun gedachtes moeilijker lezen dan die van mensen, dus ik staarde maar wat terug. Vervolgens ging hij toch maar op de overloop liggen, wat liggen rollen en zielig uit zijn ogen naar mij kijken. Een schreeuw om aandacht. Waarom maken dieren, evenals mensen, dat niet meteen duidelijk? Als mensen simpelweg gewoon duidelijk zouden kunnen zijn, zou ik me veel minder hoeven te irriteren en tijd hoeven te verkwansen aan die, vaak uitermate, vervelende schepsels.

Het wordt hoog tijd dat er meer uitzonderingen worden geboren door middel van een even uitzonderlijke en liefst geweldige neukpartij. Het probleem is echter, dat de uitzonderingen in de mensheid vaak zo intelligent zijn om de keuze te maken juist geen kinderen te nemen. Dus al met al zijn de uitzonderingen een bijna uitgestorven ras. Zal ik dan toch maar zo’n krijsende, afzichtelijke , irritante en bovenal smerige baby op deze platgetrapte winterpeen zetten? Hell no! Ik trouw nog liever met een kapper die zijn benen scheert met mijn ladyshave, zijn snikkel dagelijks in een pot tomatenpuree stopt en mijn naam als Tamrat uitspreekt en dat zegt toch wel wat.