Fuck you cupido, fuck you…

Eigenlijk zouden er meer zondagen in de week moeten zitten. Wakker worden zonder verplichtingen of zorgen. Geen last van workaholics, verkoopmedewerkers of zenuwslopende collega’s. Met wat geluk een katertje van de vorige nacht, maar daar valt prima mee te leven. De hele dag in een roes blijven zonder dat je drugs nodig hebt. Alsof je tijdelijk een roze wolk in je hoofd hebt in plaats van dat je er spreekwoordelijk op zweeft. Nu ik het toch over roze wolken heb, wat is cupido eigenlijk voor ontiegelijke sadistische klootzak? Al jaren heb ik hem niet meer gezien en wat maanden geleden zweefde hij ineens boven mijn hoofd. Ik keek omhoog en voelde de stortbui al hangen. ‘Vlieg heen met je pijlen vuile hufter! Laat me in godsnaam met rust!’ Tierend pakte ik een vliegenmepper om hem genadeloos dood te meppen, maar het mocht niet baten. Binnen de minuut zat er een pijl in mijn reet. Ik ben geen voorstander van alles wat met mijn anus te maken heeft, dus het laatste waar ik op zat te wachten was zo’n verdomde pijl in the black hole.

Met een naargeestige grijns op zijn gezicht bekeek hij zijn overwinning. Ik keek daarentegen met een wanhopige en angstige blik naar mijn mishandelde kont. Wat moest daar van terecht komen? Zo gauw ik kon probeerde ik de pijl eruit te trekken, maar hij zat muurvast. ‘Echt enorm bedankt vuile strontvlieg, maar ik word er zo niet bepaald mooier door. Dus haal dat pokke ding nu onmiddelijk uit mijn reet voordat ik mijn insektenspray op je loslaat!’ En zo gebeurde. Met een krachtige ruk trok hij de pijl er zo uit en vloog weer weg. Waarschijnlijk op zoek naar zijn volgende slachtoffer.

Nu was het slechts nog een kwestie van tijd wanneer het gif van de pijl zou beginnen te werken. Week na week ging voorbij en cupido heb ik sinds die ene pijl niet meer terug gezien. Zou ik immuun zijn geraakt voor het liefdesgif? Had de pijl zijn doel gemist? Was ik zo een haatdragend mens dat liefde gewoon mijn versteende hart nooit meer kon bereiken? Of was mijn hart zo gebroken, dat geen enkele pijl meer hulp kon bieden? Of was ik zo relaxed en cool van mezelf dat ik dat gif uit mijn kont liet zuigen door zomaar een dwaas en dacht ik bij mezelf: ‘Fuck you cupido, fuck you…’.

Nadat ik werd getroffen door die desbetreffende pijl, werd ik ook nog eens getroffen door een heerlijke longontsteking. Een week lang zat ik aan mijn bed gebonden. De krankzinnigheid en verveling waren die week mijn beste vrienden. Maar nog steeds dacht ik bij mezelf ‘fuck you cupido, fuck you..’. Alsof cupido mij kon horen denken, vloog hij op een dag plotseling mijn raam binnen en voor ik ook maar één woord over mijn lippen kreeg voelde ik weer een pijl in mijn reet. ‘Is het godverdomme nu eens gedaan met die pijlen of wil je echt dat ik nooit meer normaal kan schijten of lopen?’

Voor het eerst heb ik toen cupido horen praten: ‘Ja hoor eens even verschrikkelijk mens. Het is niet alsof ik het plezant vind om je anus meer dan eens te doorboren met mijn liefdevolle pijlen. Normaal gesproken is één pijl voldoende, maar jouw hart laat zich blijkbaar niet zo makkelijk inpakken door de eerste de beste pijl. Het lijkt wel alsof hij altijd gebroken en koud wil blijven.’
Dat zou heel goed kunnen, want dat wilde ik ook. Laat mij rustig verder leven met dat koude, gebroken hartje van me, want zo kan hij niet opnieuw worden gebroken. Zo hoef ik geen onnodige tranen meer te laten of pijn meer te voelen. Cupido was het er niet mee eens, want voor de zekerheid richtte hij nog maar eens een pijl in mijn reet.

Wat dagen later bevond ik mij in een toevallige trein. Ik was net intensief naar buiten aan het staren toen er ineens een vreemd voorgevoel door mijn hoofd schoot. Iets verleidelijks. Iets positiefs. Iets lekkers. Iets moois. Iets wat ik niet kon verwoorden of plaatsen. Alsof iemand met een fles martini voor mijn ogen zat te zwaaien. Een verlangen zo sterk, dat ik niet kon wachten totdat ik kon zien wat of wie de oorzaak was voor dit rare en tegelijkertijd aangename gevoel.
Mijn bestemming was een plaats ergens in het zuiden van het land, dus ik moest aardig wat tijd wachten voordat ik uit kon vinden wat dat voorgevoel was. Uiteindelijk bereikte ik het eindpunt en stapte ik uit de trein. Zenuwachtig stak ik mijn eerste sigaret op van die dag en keek angstig om mij heen. Wat ogenblikken later vond ik cupido’s andere slachtoffer. Één blik was al voldoende om te weten dat ik cupido voor eeuwig dankbaar was.

De fles martini had nu menselijke vormen aangenomen en nog adembenemend mooi ook. Door de blik in zijn – ook adembenemend mooie – ogen zag ik dat hij cupido nu ook heel erg dankbaar was. En vanaf die dag warmde mijn hart weer op en was hij weer helemaal in elkaar gelijmd. De derde pijl had gelukkig zijn doel niet gemist, want ik zou mijn vriend voor geen goud willen missen. Hopelijk zie ik cupido nooit meer terug, want deze waardevolle schat wil ik nooit meer kwijt. Thanks you cupido, thank you…