Vraagteken

Waarom ik zo weinig over mezelf los laat? Misschien omdat hetgeen in mij zo een complete chaos is, dat ik niet weet waar ik moet beginnen, laat staan eindigen. Een einde is er immers nog niet. Al zou er een einde zijn, dan nog zou ik het niet kunnen beschrijven, omdat ik dan geen leven meer bezit. Elk leven is een complete chaos van herinneringen, dus je kunt er sowieso niet over schrijven, hooguit flardes. Soms schrijf ik ze op, soms denk ik ze, soms vergeet ik ze. Vooral de laatste twee dingen. Een chaos die in mijn ogen nietszeggend is, omdat ze zo ‘normaal’ zijn als alle andere dingen die mensen mee kunnen maken. Tegelijkertijd alleszeggend, omdat ze in jouw beleving en dus ook de mijne altijd wel iets van nut in zich hebben, want ze behoren immers tot jouw leven. En als iets in je leven geen nut heeft, wat heeft het dan wel?

‘Alles is liefde’ voor de radio, maar is het ook zo? Voldoende haat, ergernis en droevenis. Liefde is ver weg, als je het niet voelt of ziet of kent. Hoe kan alles liefde zijn als alles niets of toch misschien alles kan zijn? Is alles niet een twijfel? Is elke humor niet een confrontatie met jezelf? Een afweermechanisme om dingen te omzeilen, ontkennen, negeren of af te leiden van de werkelijkheid? Je zegt iets waarvan het gevolg altijd onbekend zal blijven tot het antwoord. Dus waarom onnodig zorgen maken over iets wat tot het antwoord niets is?

Ik denk teveel of misschien in jouw ogen wel te weinig. Ik denk, maar waarom denken niet meer mensen zo of is het slechts schijn en denkt misschien iedereen wel zo? Deel je gedachte, want ik voel me te alleen met de mijne. Alleen zijn is een feit, tenzij je het gevoel van alleen zijn ontkent of niet wil toegeven, omdat je de illusie van samen zijn te verleidelijk vindt en bijna vanzelfsprekend. Omdat je een relatie bezit, vriendschap of andere band, wil nog niet zeggen dat je niet alleen bent. Je bent alleen wanneer je denkt en de gedachte niet wil of durft te delen. Je bent alleen totdat je stem de gedachte durft uit te spreken. Maar dan nog is het maar de vraag of de ander de gedachte deelt of volledig kan begrijpen.

Schrijven zonder enig benul wat je wilt zeggen. Denkt, schrijft en praat iedereen niet zo? Je leeft en wacht op het resultaat van alles wat je daarin probeert te doen. Probeert een leven in te vullen zoals je zelf wilt, maar ondertussen slachtoffer voelend van omstandigheden en gevoel. Is gevoel niet sterker dan verstand? Als je antwoord nee is, wil je mij dan leren hoe je moet winnen van gevoel? Mijn inziens is de emotie de bepalende factor in alles wat je doet. Zo niet, leef ik dan misschien verkeerd? Is het interessant wat ik schrijf zo laat in de nacht of vroeg in de ochtend? Zo niet, was dit alles dan toch nog de moeite waard om te lezen? Waarom zoveel denken, terwijl je ook kan leven? Of is een denkend bestaan dat toch synoniem aan leven? Mocht ik vraagtekens verzamelen, zou mijn verzameling nu wel aardig compleet aanvoelen.