Dreigende volwassenheid

‘Word toch eens volwassen!’ Je kent die belachelijke uitspraak vast wel. Zodra je de pubertijd hebt verlaten, zo rond je twintigste, dertigste of vijftigste, begint iedereen om je heen te roepen dat je eens volwassen moet worden. Terwijl dat natuurlijk de grootste onzin is die je je maar kunt bedenken, want elk mens blijft diep van binnen een klein, jankend kind dat voortdurend aandacht nodig heeft. Nog steeds kunnen we stampvoeten als we onze zin niet krijgen, schelden als iets verkeerd gaat en smekende ogen opzetten als we iets voor elkaar willen krijgen. De situaties worden alleen ietwat anders. We stampvoeten niet meer om een lolly, maar om een gemiste promotie. We schelden niet meer als ons zakgeld niet verhoogt wordt, maar wel als we een hoge boete krijgen. We zetten geen smekende ogen meer op om een koekje, maar om seks te krijgen. En als we moeten schijten, roepen we niet meer om onze moeder. Hooguit een enkele keer om God, omdat de bruine substantie zo vast zit, dat enkel God nog verlossing kan bieden.

Ik ben dan al wat jaren de pubertijd gepasseerd, maar de tekenen van volwassenheid beginnen mij pas de laatste tijd op te vallen. Mijn lichaam is immuun geworden voor ibuprofen, waardoor mijn lichaam elke maand in stukken wordt gescheurd door intense pijn. Mijn moeder wist geen raad en God kon enkel lachen. Je moet weten dat God eigenlijk een sadistische psychopaat is. Helemaal wanneer je kijkt naar alle ellende die een mens moet ondergaan in zijn leven. Uit pure wanhoop begaf ik mij daarom naar de huisarts en die schreef mij de anticonceptiepil voor, omdat dat vaak de maandelijkse hel schijnt te verzachten. Alsof iemand je been amputeert en de pil tegen je zegt: ‘ach, je hebt altijd nog je andere been.’

Ander voordeel van de pil is natuurlijk dat je geen angst meer hebt dat het condoom scheurt, want die is zo goed als overbodig geworden, tenzij je iedere week een ander vliegtuig op je vliegveld laat landen. Het idee dat je volgepompt wordt met zaad is enkel niet woest aantrekkelijk te noemen. Alsof je tussenbeense riool aangezien wordt voor een tuin waar eerst geplant wordt, waarna al het zaad langzaam je kut uitdruipt. Al die extra hormonen die je dagelijks je lichaam in werpt, kunnen ook niet helemaal gezond zijn. Alsof je net een bord spaghetti hebt gegeten en je daarna nog een hele koe naar binnen moet werken. Niet zo heel vreemd dat sommige vrouwen dan grotere uiers krijgen.

Naast de volwassen pil heb ik nu ook sinds een uurtje weer een ‘volwassen’ tong. Daarmee bedoel ik een tong waar geen sieraad meer in zit. Sinds ik een nieuw draaisysteem/piercing heb, is hij al twee keer los gegaan. Omdat ik hem onmogelijk zelf weer vast kreeg, heb ik met veel gedoe hem vast laten draaien in een shop. De tweede keer – dus een uur geleden – zag ik de bui alweer hangen en had ik geen zin meer om nog eens een uur op en neer te reizen en dus heb ik hem er voorgoed maar uitgehaald. Hoe kan ik nu kinds mijn tong uitsteken zonder mijn vertrouwde decoratie? Hoe kan ik nu kinds de rebel uithangen naar ouders? Hoe kan ik nu menig tong in extase brengen? Hoe kan ik nu mijn breezers bemachtigen zonder mijn geliefde speeltje waarmee ik menig man zijn geld letterlijk kon uitzuigen?

De fase van volwassenheid hakt er rustig op los, maar zo snel geef ik mij nog niet gewonnen. Ik laat mijn schaamhaar vlechten door mijn zusje, ik maak van mijn vaginale, maandelijkse bloedbad limonade en verkoop die op straat aan toevallig passerende voetgangers, ik pak mijn barbies van zolder en swaffel daarmee elke man om toch nog aan mijn breezers te geraken en kabouter plop sleur ik mee mijn grot in om hem vervolgens helemaal in extase te brengen met mijn sieraadloze tong. Vaarwel volwassenheid, tot over een jaar of vijftig.