Bloemrijk

Vrolijk lopen mijn maatje Henk en ik door de donkere straten van onze woonplaats. We gaan vanavond de bloemetjes buiten zetten. Midden in het centrum is een nieuwe kroeg geopend: le Jardin. Henk wil eens kijken wat daar aan vrouwvolk rondloopt, want hij is altijd naarstig op zoek naar een levenspartner. Vanavond ga ik hem helpen. We gaan op vrouwenjacht. Terwijl ik rosé voor ons bestel zie ik hem al uitgebreid rondkijken. Heel voorzichtig probeert hij het gesprek aan te gaan met Distel, maar zij reageert zo stekelig dat hij aan haar zijn stuifmeel niet wil verspillen. “Arta, je moet me helpen. Jij, als vlinder, weet precies welke bloem er bestoven wil worden.” Ik geef een bijna onmerkbaar knikje naar de Muurbloempjes. Als een volleerde slingerplant zigzagt Henk naar het rustige hoekje. De Muurbloempjes zijn prachtig. Hun kopjes richten zich trots op door zijn aandacht. Helaas bloeit het gesprek snel dood.

Wanhopig richt mijn maatje zich weer tot mij. “Ga daar eens met die Rozen kennismaken, de bloem der liefde, wat wil je nog meer?” stel ik hem voor. Binnen enkele seconden staat hij echter weer naast me. “Pfft, Arta, dat zijn Wondroos, Gordelroos en Netelroos. Daar durf ik niet bij in de buurt te komen. Voor je het weet loop ik met een enge ziekte.”

Zuchtend bestel ik een nieuw drankje bij Aardpeer achter de bar. De rosé heeft een heerlijk bouquet, maar aan Aardpeer zit geen geur of smaak. Hij heeft ook weinig interesse in ons. Het frivole Aardappeltje en hij hebben het overduidelijk veel gezelliger samen. De ondergrondse spanning is door het hele café voelbaar. Henk heeft al zijn fleurigheid inmiddels verloren.

Op het moment dat we willen vertrekken gaat plots de deur met een zwaai open. Springbalsemien treedt binnen. Haar hele uitstraling roept: “Pluk me! Pluk me!” Als zij haar zin niet krijgt kan ze letterlijk uit haar vel springen, weet ik uit ervaring. “Mooi en explosief”, fluister ik in Henks oor. Hij hoort mij al niet meer. Springbalsemien heeft hem opgemerkt en gelijk ingepalmd.

Algauw besluit ik wat afstand te nemen. Ik neem plaats achter de Geraniums en kijk rond. De wildgroei in ‘le Jardin’ kan mij niet meer boeien. Op het moment dat Bereklauw mijn kant uit komt besluit ik te verkassen. Ondanks zijn schoonheid kan ik zijn nabijheid niet verdragen. Mijn bloembed roept. Met een vluchtig ’tot gauw’ neem ik afscheid van Henk. Nu maar hopen dat hij het een beetje binnen de perken houdt!