Met blote voeten wordt ze gevonden, in het park, verdwaald, weg van alles, weg van huis, van de wereld, van haar wereld maar ook van onze wereld.
Ze hoort er niet meer bij. Letterlijk en figuurlijk, weggestopt in een tehuis. Niet dat ze geen bezoek krijgt. Haar kinderen komen elke dag. Het probleem is dat ze dit niet meer weet. Vijf minuten nadat haar dochter is vertrokken gaat de telefoon. Mijn portemonnee is gestolen. Nee, mam, die heb je net in de la gelegd, weet je nog, de la met je ondergoed.
Ze weet het niet meer, zoals ze heel veel niet meer weet. Ze is het kwijt, zoals ze haar leven kwijt is, haar verleden, haar heden en haar toekomst.
Niemand kan het haar teruggeven. Iedereen wil het haar teruggeven.
Toch hoort ze er niet meer bij. Het gaat langs haar heen. Het leven gaat langs haar heen. Het bezoek gaat langs haar heen, evenals het nieuws, de kranten, de buurvrouw, de verpleegster die haar in bad doet, alles beleeft ze maar nergens is ze meer bij.
Mam, zal ik morgen komen? Nee, hoor lieverd dat hoeft niet je bent er toch nu al. Lief gezegd, lief bedoeld, over vijf minuten weet ze het niet meer. In de vijf minuten die ik nodig heb om thuis te komen is ze vergeten dat ik ben geweest.
Mijn kind gaat haar boodschappen brengen. Ze stelt zich voor. Heeft geen idee wie ze voor zich heeft.
“Gisteren was hier zo’n aardige jongen, die kwam allemaal boodschappen brengen en ik hoefde niet te betalen”, zegt ze tegen me.
Ik zeg niets terug, krijg tranen in mijn ogen. Mam, het is je kleinzoon. Toch zeg ik niets, dankbaar omdat ze zich op dat moment wel weet te herinneren dat er boodschappen zijn gebracht.
Mijn zoon is verdrietig. Ik ga niet meer naar oma mam, het heeft geen zin.
Jawel schat, het heeft wel zin, het heeft heel veel zin. Ze weet het niet meer mam, ze kent me niet, ze denkt dat ik iemand van de boodschappen service ben, ze gaf me een fooi.
Oh, denk ik gerustgesteld, ze heeft haar portemonnee weer gevonden. Gelukkig, of niet?
Die avond gaat de telefoon, ze is gevonden, in het park, op blote voeten, op zoek naar haar huis.
8 reacties
SIMBA · 4 januari 2010 op 17:19
Dementie in al zijn fases is vaker hier te lezen, het blijft altijd triestig om te lezen.
Mooi gedaan!
LouisP · 4 januari 2010 op 17:54
Ingrid,
zoals Simba schreef, dementie in al z’n vormen is al vaak hier beschreven.
Ik vind het toch een mooi bijzonder stuk, allee, ‘k heb wat ervaring, zeg maar…
De vele witte gedeeltes geven mij bij het lezen precies wat tijd om bij lezen mijn ervaringen te vergelijken en te plaatsen.
Goed gedaan!
Louis
Prlwytskovsky · 4 januari 2010 op 18:01
Dat zij haar portemonnee weer heeft gevonden. Whooowwwh: dat zijn inderdaad die dingetjes waar het om draaid.
Tweemaal meegemaakt in mijn familie en daarom volkomen herkenbaar.
Kort, maar vooral een krachtig stuk Ingrid. :duimop:
arta · 4 januari 2010 op 18:06
Poeh, indringend geschreven. Het lijkt me vreselijk wanneer één van je geliefden je niet meer herkent…
Emiliever · 4 januari 2010 op 19:23
Ik kan me slechts aansluiten bij wat de anderen al gezegd hebben. Triest….en mooi geschreven. Zó herkenbaar, helaas.
Avalanche · 4 januari 2010 op 22:02
Mooi geschreven, maar o zo’n triest verhaal. Ik heb het nooit van dichtbij meegemaakt – gelukkig – maar het lijkt me vreselijk.
pally · 6 januari 2010 op 12:03
Vaker langs geweest, natuurlijk, dit levensitem. Maar het grijpt opnieuw aan. Mede door je simpele stijl met veel herhaling. :wave:
groet van pally
dashuri · 6 januari 2010 op 12:42
Aaahw!