Bolke & Boris.

Ik ben groot geworden met Dr. Snuggles en Bolke de Beer.
Mijn geduld en doorzettingsvermogen heb ik te danken aan de kubus van Rubik.
En mijn eerste erotische gevoelens werden gevoed door de lingeriesectie van de Wehkampgids. Ik bladerde door De Popfoto en las stiekem de Tina.
Jarenlang geloofde ik dat er bij een bordeel TL-verlichting werd verkocht.
Mijn schoolweek kwam tot zijn eind als Curry en van Inkel mij een prettig weekend hadden gewenst en Ben Liebrand zijn Minimix had ingestart. Ik playbackte op Kiss en schminkte me met lippenstift. Mijn choreografie van de Vogeltjesdans was uitmuntend om over de Franstalige uitspraak van ‘Comment ça va’ van ’the Shorts’ nog maar te zwijgen. U begrijpt, muziek is een groot goed voor mij.
Aannemelijk is dan ook dat ik stevig heb lopen ‘rocken’ samen met mijn placenta gedurende de zwangerschap. Ik was mijn tijd ver vooruit. Het verhaal wil dat ik met een armpje boven mijn fontanelletjes uit geboren werd en acuut riep: “Keep the soul alive!”
Saillant detail: Kiki Dee scoorde dat jaar een behoorlijke hit met haar ‘I’ve got the music in me’. Een nummer dat sinds het Idolstijdperk een onnavolgbare revival kent. Sterker, Boris wordt slechts enkele meters hiervandaan gehuldigd [i]as I speak.[/i]

Nu zijn het de snijdende klanken uit Lenny Kravitz ’s gitaar of de Red Hot Chili Peppers die mijn hamer en aambeeld akoestisch weten te strelen. En zijn het de Counting Crows waarbij ik het soms niet droog houd. Ik weet zelfs een mopje Hazes te waarderen.
En mocht ik ooit gaan, zwaai mij dan uit met het ‘An die Freude’ uit de 9e symfonie van Beethoven. Maar wel 150 decibel sterk graag.

Ik krijg met enige regelmaat het verwijt naar mijn hoofd dat ik in het verleden leef. Het ‘vroegâh’ idee.
Misschien hebben ze gelijk, wie zal het zeggen.
Muzikaal gezien vind ik het inderdaad prettig om af en toe terug te blikken.
Volgens mijn vriendin die net samen met haar twee jaar oude nichtje binnenkomt, wil Boris de ‘soul’ voorlopig nog even ‘alive ‘ houden. Duizenden mensen waren er, dranghekken, meisjes in katzwijm. Een gekkenhuis. Boris was ‘de gekste’.
In al die gekte had hij het nog één keer geroepen: “Keep the soul alive!”

Ik mompel wat, een binnensmonds protest.
Ík doe het voor minder. Ik neem de elpee van de Bee Gees uit de platenkast, neem het polsje van mijn nichtje in mijn hand en strek het boven haar inmiddels dichtgegroeide fontanelletjes uit: “[i]Ah ah ah ah, staying alive, staying alive[/i]”
“Is dit Boris?” klonk het zangerig.
Ik voelde me als de Nederlandse bijdrage aan het Eurovisie songfestival.
In volledige ontkenning de hoop hebben te winnen.

Nederland was een idool rijker, en ikzelf een illusie armer.